“Apan alaot kamong mga eskriba ug mga Pariseo, mga tigpakaaron-ingon! Kay gitakpan ninyo ang gingharian sa langit atubangan sa mga tawo, kay wala kamo mosulod ug wala usab motugot sa pagpasulod niadtong buot mosulod niini.
Apan karon nga gipalingkawas na kamo gikan sa sala ug nahimo nang mga ulipon sa Dios, ang bunga nga inyong nakuha mao ang pagkabalaan ug ang sangpotan niini mao ang kinabuhing dayon.
Kay kamo, mga igsoon, gitawag ngadto sa kagawasan. Apan lamang ayaw ninyo gamita ang inyong kagawasan ingon nga kahigayonan sa unod, kondili pinaagi sa gugma alagari ninyo ang usa ug usa.
Ayaw nianang paagi nga linigoy sama niadtong mga magpahimuot sa mga tawo lamang, kondili ingon nga mga ulipon ni Cristo nga sa kinasingkasing magtuman sa kabubut-on sa Dios.
Apan siya nga nagtutok sa hingpit nga balaod, ang balaod sa kagawasan, ug nagpadayon, kay dili man siya tigpaminaw nga makalimot kondili tigbuhat nga naglihok, siya mabulahan diha sa iyang pagbuhat.
Kay nanulod sa hilom ang pipila ka mga tawo nga dugay nang gitagana alang niining maong paghukom, mga tawong dili diosnon nga nagtuis sa grasya sa atong Dios ngadto sa pagkamapatuyangon sa ilang kaibog ug sa pagsalikway sa atong Bugtong nga Agalon ug Ginoo, si Jesu-Cristo.