Tan-awa ninyo unsang gugmaha ang gihatag kanato sa Amahan nga kita tawgon nga mga anak sa Dios, ug kita mao. Ang hinungdan ngano nga ang kalibotan wala makaila kanato mao nga kini wala makaila kaniya.
Ug kini usa lamang ka gamay nga butang sa imong mga mata, O Ginoong Dios, ikaw nagsulti usab mahitungod sa balay sa imong sulugoon alang sa taas nga panahon nga umaabot, ug gipakita nimo kanako ang umaabot nakong mga kaliwat, O Ginoong Dios!
Pagkadako gayod sa imong kaayo nga gitagana nimo sa mga may kahadlok kanimo, ug giandam nimo alang kanila nga midangop kanimo, sa atubangan sa mga anak sa katawhan!
“ ‘Ako naghunahuna unsaon nako pagpahimutang kanimo uban sa akong sa mga anak, ug paghatag kanimo sa maayong yuta, usa ka labing matahom nga panulundon sa tanang mga nasod. Ug ako naghunahuna nga motawag ikaw kanako, Akong Amahan, ug dili mobiya sa pagsunod kanako.
Bisan pa niana ang gidaghanon sa katawhan sa Israel mahisama sa balas sa dagat, nga dili matakos o maihap, ug sa dapit diin kini gisulti kanila, “Kamo dili akong katawhan,” kini isulti kanila “Mga anak sa buhi nga Dios.”
Kay gihigugma sa Dios ang kalibotan sa ingon nga tungod niana gihatag niya ang iyang bugtong Anak aron nga ang tanang motuo kaniya dili malaglag kondili makabaton sa kinabuhing dayon.
Siya nga wala mohikaw sa iyang kaugalingong Anak kondili mitugyan hinuon kaniya alang kanatong tanan, dili ba ihatag usab niya kanato ang tanang mga butang uban kaniya?
Maila kon kinsa ang mga anak sa Dios ug kinsa ang mga anak sa yawa pinaagi niini: si bisan kinsa nga wala magbuhat ug matarong ug wala mahigugma sa iyang igsoon, dili iya sa Dios.
Mga hinigugma, kita karon mga anak sa Dios, kon maunsa unya kita, kini wala pa ipadayag, apan kita nasayod nga sa dihang ipadayag na siya, kita mahisama kaniya kay makita man unya nato siya sa iyang pagkamao.
Pinaagi niini nahingpit ang gugma dinhi kanato, aron kita may pagsalig unya sa adlaw sa paghukom, kay ingon nga siya mao, mao usab kita dinhi sa kalibotan.