Nianang adlawa ang mga Ehiptohanon mahimong sama sa mga babaye, ug sila mangurog uban ang kahadlok tungod sa kamot nga gibakyaw ibabaw kanila sa Ginoo sa mga panon nga iyang gibakyaw ibabaw kanila.
Ug sa diha nga misupak sila ug mibiaybiay kaniya, giyabyab niya ang iyang mga bisti ug miingon siya kanila, “Ang inyong dugo paninglon diha sa inyong mga ulo! Ako hinlo ug sukad karon moadto na ako sa mga Gentil.”
Ako gayod, si Pablo, naghangyo kaninyo tungod sa kaaghop ug kalumo ni Cristo—ako nga giingon nga mapaubsanon kon anaa sa inyong atubangan, apan isog kaayo kon layo!
Kay bisan tuod siya gilansang sa krus gikan sa kahuyang, apan siya nabuhi pinaagi sa gahom sa Dios. Kay bisan ug kami mga huyang diha kaniya, alang kaninyo mabuhi kami uban kaniya pinaagi sa gahom sa Dios.
Apan ingon nga mga alagad sa Dios kami nagpamatuod sa among kaugalingon: diha sa tumang pagkamalahutayon, diha sa mga kasakitan, sa mga kawalad-on, sa mga kalisdanan,
Ug ang iyang pagbati misamot alang kaninyo sa dihang mahinumduman niya ang pagkamasinugtanon ninyong tanan ug ang kataha ug ang pagkamatinahuron nga inyong gipakita sa inyong pagdawat kaniya.
Kay bisan sa amo nang pag-abot sa Macedonia, wala makapahulay ang among mga lawas, hinuon gisakit kini sa tanang paagi—panagbingkil sa gawas ug kahadlok sa sulod.
Kamong mga ulipon, kinahanglang magmasinugtanon sa inyong mga tawhanong agalon uban ang pagtahod ug kahadlok sa tibuok ninyong kasingkasing, sama ngadto kang Cristo.