Tan-awa, kini tipik lamang sa iyang pamaagi, ug pagkadiyotay lamang sa hagawhaw nga atong nabati mahitungod kaniya! Apan ang dalugdog sa iyang gahom, kinsa ang makatugkad?”
Imong gipadaghan, O Ginoo nga akong Dios, ang mga katingalahan nimong buhat ug ang imong mga hunahuna ngari kanamo; walay ikatandi kanimo. Kon ako magpahayag ug magsulti tungod kanila, daghan pa sila kay sa maihap.
Kinsa bay nakasaka ngadto sa langit ug nanaog? Kinsa bay nagtigom sa hangin diha sa iyang mga komo? Kinsa bay nagputos sa tubig diha sa usa ka bisti? Kinsa bay nagtukod sa tanang suok sa kalibotan? Unsa ba ang iyang ngalan? Unsa ba ang ngalan sa iyang anak nga lalaki? Nahibalo gayod ikaw!
Ang tanang mga butang gitugyan kanako sa akong Amahan ug walay nakaila sa hingpit kinsa ang Anak gawas sa Amahan ug walay nakaila sa hingpit kinsa ang Amahan gawas sa Anak ug kang bisan kinsa nga buot sa Anak nga padaygan sa Amahan.
Kay sa pagkakaron, ang atong makita sa salamin hanap lamang nga panagway apan unya sa nawong ug nawong na. Sa pagkakaron, bahin lamang ang akong nahibaloan, apan unya masabtan ra nako ang tanan, ingon nga ang tanan kanako nasabtan.
Apan ingon sa nasulat, “Unsay wala makita sa mata, o madungog sa dalunggan, o wala mosantop sa kasingkasing sa tawo, maoy gitagana sa Dios alang kanila nga nahigugma kaniya.”
Kanako, bisan tuod ug labing ubos sa tanang mga balaan, gihatag ang maong grasya aron akong iwali ngadto sa mga Gentil ang dili matugkad nga mga bahandi ni Cristo,
Mga hinigugma, kita karon mga anak sa Dios, kon maunsa unya kita, kini wala pa ipadayag, apan kita nasayod nga sa dihang ipadayag na siya, kita mahisama kaniya kay makita man unya nato siya sa iyang pagkamao.