Ngadto sa babaye miingon siya, “Padaghanon nako pag-ayo ang kasakit sa imong pagpanamkon ug sa kasakit ikaw magpahimugso ug mga anak, apan mangandoy gihapon ikaw sa imong bana ug siya magbuot kanimo.”
Nakadungog kamo kanako nga nag-ingon kaninyo, ‘Ako moadto apan moanha ra ako kaninyo.’ Kon kamo nahigugma kanako, malipay kamo nga ako moadto sa Amahan kay ang Amahan labaw pa man kanako.
Siya mao ang ulo sa lawas, ang iglesia. Siya mao ang sinugdan, ang panganay gikan sa mga patay, aron nga diha sa tanang mga butang siya mahimong labaw sa tanan.
Ang maong tawo wala madugtong sa Ulo, nga gikan niini ang tibuok nga lawas gibuhi ug gisumpay diha sa mga lutahan ug mga kaugatan, nagtubo diha sa pagtubo nga gikan sa Dios.
Kamo usab nga mga asawa, pagmasinugtanon kamo sa inyong kaugalingong mga bana, aron nga kon aduna man kanilay wala magtuo sa pulong, basin pa ug sa walay pagsulti madani pinaagi sa gawi sa ilang mga asawa,