“Kon mosunod kamo pag-ayo kanako, ang Ginoo nga inyong Dios, ug maghimo ug maayo sa akong atubangan ug motuman sa akong mga sugo ug mga tulomanon, dili ko ipadala kaninyo ang mga sakit nga gipadala ko sa mga Ehiptohanon, kondili kanunay ko kamo ayohon.”
Apan kamong nagtahod kanako, masinati ninyo ang pagluwas ko kaninyo. Mahisama kini sa pagsubang sa adlaw nga ang iyang sidlak naghatag ug kaayohan. Ug maglukso-lukso kamo sa kalipay sama sa nati nga mga baka nga gipagawas sa toril.
Samtang naglakaw sila, adunay usa ka babaye didto nga nagdugo-dugo sulod na sa dose ka tuig. Miduol siya sa luyo ni Jesus ug mihikap sa sidsid sa iyang bisti.
Bisan asa siya paingon, sa mga baryo, sa mga lungsod o kaha sa kabukiran, dalhon dayon nila ang ilang mga masakiton sa mga lugar nga ginatapokan kanunay sa mga tawo. Nagpakiluoy sila kang Jesus nga tugotan niya ang mga masakiton nga mohikap bisan sa sidsid na lang sa iyang bisti. Ug ang tanan nga nakahikap nangaayo.
Miduol siya dapit sa likod ni Jesus ug mihilak siya sa tiilan niini. Mitulo ang iyang mga luha sa mga tiil ni Jesus. Gipahiran niya kini sa iyang buhok ug gihalokan. Pagkahuman, gibuboan niya ug pahumot ang tiil ni Jesus.
Unya miingon si Jesus, “Kinsa ang mihikap kanako?” Tanan sila misulti nga wala sila mohikap kaniya. Busa miingon si Pedro, “Ginoo, daghan ang mga tawo nga nagdasok palibot kanimo, nganong nangutana ka pa man kon kinsa ang mihikap kanimo?”
Bisan ang mga panyo ug ang mga bestidora nga iyang ginamit gidala ngadto sa mga masakiton ug nangaayo sila, ug ang mga daotang espiritu nanggawas usab gikan sa mga tawong ilang gisudlan.
Tungod sa mga milagro nga gipanghimo sa mga apostoles, gidala sa mga tawo ang ilang mga masakiton sa daplin sa mga dalan ug gibutang nila sa mga higdaanan, aron nga kon moagi si Pedro maagian sila bisan na lang sa iyang anino.