Unya miingon si Isaias kang Ezequias, “Mao kini ang timailhan nga panalipdan sa Ginoo ang Jerusalem gikan sa mga taga-Asiria: “Karong tuiga mokaon kamo sa mga bunga sa mga tanom nga nanubo, ug sa ikaduhang tuig ang mga bunga sa mga tanom nga nanubo mao na usab ang inyong kan-on. Apan sa ikatulong tuig makatanom na kamo ug mga lugas ug makaani. Makatanom usab kamo ug mga ubas ug makakaon sa bunga niini.
Miingon ang Dios, “Mag-uban ako kanimo, ug mao kini ang mahimong timailhan nga ako ang nagpadala kanimo: Kon mapagawas mo na ang mga Israelinhon gikan sa Ehipto, magsimba kamo kanako dinhi niining bukira.”
“Pangayog timailhan kanako, ang Ginoo nga imong Dios, sa pagpamatuod nga tumanon ko ang akong saad. Bisan pa maggikan kini sa ilalom, didto sa dapit sa mga patay, o sa taas, didto sa langit.”
Busa ang Ginoo na mismo ang mohatag ug timailhan kaninyo. Ug mao kini ang timailhan: Magsabak ang usa ka batan-ong babaye ug manganak siyag lalaki, ug nganlan niya kinig ‘Emmanuel.’
Nanganak siyag lalaki nga mao ang iyang kamagulangan nga anak. Giputos niya kini ug panapton ug gipahigda sa pasungan, tungod kay wala na gayod silay lugar sa balay nga abutanan.