زَبور 119:34 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

³⁴ منا اَگل و هۆش بدئے که من تئیی شَریَتئے پابند ببان و په دل و سِتک اِشیئے رَندگیریا بکنان.

زَبور 119:34 ক্রস রেফারেন্স

مَتّا 7:24

پمێشکا، هرکَس که منی اے هبرانَ اِشکنت و آیانی سرا کارَ کنت، هما زانتکار و هۆشمندێن مردمئے پئیما اِنت که وتی لۆگی تَلارئے سرا بست.

آکوب 1:5

اگن چه شما یکّێئے زانت و هِکمت کمّ ببیت، چه هُدایا بلۆٹیت و هُدا، که چه وتی بَکشندگیا هرکَسا بے مِنَّت و شِگانَ دنت، آییا زانت و هِکمتَ بَکشیت.

زَبور 119:73

منا تئیی دستان اَڈّ کرت و شِکل و درۆشم دات، منا اَگل و هۆش بدئے که تئیی هُکمان سرپد ببان.

آکوب 1:25

بله آ که وتی چمّان دێم په تمان و کاملێن شَریَت، بزان ”آزاتیئے شَریَتا“ تَرّێنیت و آییئے سرا مُهرَ اۆشتیت، شمۆشکارێن اِشکنۆکے نه‌اِنت، مَنّۆکێن کار کنۆکے. آ وتی کار و کِردا بَهتاورَ بیت.

یوهَنّا 7:17

هرکَس که هُدائے واهگان سَرجم کنگ بلۆٹیت، زانت که منی تالیم هُدائیگ اَنت یا من چه وت هبرَ کنان.

زَبور 119:69

هرچُنت که گُروناکێن مردمان منی سرا درۆگێن بهتام جتگ، بله من په دل و سِتک تئیی رهبندان برجاهَ داران.

زَبور 119:58

په دل و سِتک تئیی چِهرگئے شۆهازا بوتگان، منی سرا هما پئیما مهربان بئے که کئولِت کرتگ.

زَبور 119:10

ترا په سِتک و دل شۆهازَ کنان، منا مئیل که تئیی هُکمانی راها یله بکنان.

مَتّا 5:19

پمێشکا اگن کَسے چه شَریَتئے پرمانان گوَنڈترێنے سُست بگیپت و کار مبندیت و دگران هم اَنچُش درس و سَبکّ بدنت، آ، آسمانی بادشاهیا کَسترێن زانگَ بیت. بله کَسے که اے پرمانانی سرا کارَ کنت و دگران هم سۆجَ دنت، آسمانی بادشاهیا مزن زانگَ بیت.

زَبور 111:10

هُداوندئے تُرس داناییئے بِندات اِنت. هما که آییئے رهبندانی رَندگیریا کننت، آیان شرّێن زانتکاریَ رسیت. تان اَبد ستا هماییئیگ اِنت.

آکوب 4:11

او براتان! یکدومیا اێر مجنێت و بدگۆیی مکنێت. هرکَس که وتی براتا بد بگوَشیت و آییا مئیاربار بکنت، راست اِش اِنت که آییا شَریَت بد گوَشتگ و مئیاریگ کرتگ. اگن تئو شَریَتئے دادرسیا کنئے، گڑا شَریَتئے سرا کار کنگا نه‌ائے، شَریَتئے هِلاپا شئور بُرّگا ائے.

زَبور 39:2

چُپّ و بێتئوار بوتان، تنتنا شرّێن هبرے هم نکرتُن، بله درد و اندۆهُن گێشتر بوتنت.

زَبور 119:2

بَهتاور اَنت هما که هُداوندئے پرمانانَ منّنت و په سِتک و دل آییئے شۆهازا اَنت،

زَبور 119:66

منا زانت و سرپدی سۆج دئے که من تئیی هُکمانی سرا تئوکلَ کنان.

زَبور 119:100

چه کماشان زانتکارتر بوتگان که تئیی رهبندانی رَندگیریا کنان.

زَبور 119:104

چه تئیی رهبندان منا زانت و سرپدیَ رسیت، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.

زَبور 119:125

من تئیی هزمتکار آن، منا سرپدی بدئے که تئیی پرمانان بزانان.

زَبور 119:130

تئیی هبرئے بئیان کنگ رُژنَ بَکشیت و ناسرپدان سرپدیَ دنت.

زَبور 119:144

تئیی پرمان تان اَبد په اَدل اَنت، منا سرپدی بدئے که زندگ بمانان.

زَبور 119:169

او هُداوند! منی پریات ترا سر بات، وتی لَبزئے هسابا منا اَگل و هۆش بدئے.