14 መሊሱውን “እዝ ስኽራንኪ ኽሳዕ መኣዝ ኢዩ? ደጊምስ ንወይንኺ እባ ኻባኺ ኣርሕቒዮ” በላ።
ኣብ ኢድካ ዓመፃ እንተ ሃልዩ፥ ኣርሕቆ፤ ኣብ ቤትካውን ግፍዒ ኣይተንብር።
ናብቲ ዅሉ ዝኽእል ኣምላኽ እንተ ተመሊስካ፥ እንተ ተዋረድካውን፥ ከምቲ ዝነበርካዮ ኸፅንዐካ እዩ፤ ንሓጢኣትውን ካብ ድንኳንካ እንተ ኣርሒቕካ፤
“ክሳዕ መኣዝ ኢኻ እዙይ እትናገር? ቃል ኣፍካኸ ኽሳዕ መኣዝ እዩ ኸም ንፋስ ኣውሎ ዝኸውን?
ክሳዕ መኣዝ ኢኹም ኣብ ልዕሊ ሰብ እትቖሙ? ንስኻትኩም ኵልኻትኩም ከም ዝዘንበለ መንደቕ፥ ከም ዝፈረሰ ቕፅሪ ትቐትሉ።
ንኣፍ ልግመኛ ካባኻ ደርብዮ፤ ንሓሰውቲ ኸናፍርውን ካባኻ ኣርሕቀን።
ኣታ ሃካይ፥ ክሳዕ መኣዝ ኢኻ እትድቅስ? መኣዝከ ኢኻ ኻብ ድቃስካ እትትስእ?
ገሊኣቶም ግና እናላገፁሎም “እዚኣቶም ጕዕሽ ወይኒ ሰትዮም፥ ሰኺሮም እዮም” እናበሉ ሰሓቕዎም።
ንዅሎም ድማ መንፈስ ቅዱስ መልኦም፤ መንፈስ ቅዱስ ክዛረቡ ኸም ዝሃቦምውን፥ ብኻልእ ቋንቋታት ክዛረቡ ጀመሩ።
እምበኣር ኵልና፥ ናይ ሓደ ሰብነት ኣካላት ስለ ዝኾንና፥ ነፍሲ ወከፍ ሓሰት ምዝራብ ገዲፉ፥ ምስ ብፃዩ ሓቂ ይዛረብ።
ኵሉ ምረትን፥ ንደትን፥ ቍጥዓን፥ ሁከትን፥ ፀርፍን፥ ካባኻትኩም ኣርሕቑ።
