Banator neure baratzera, ene arreba, ene emaztegaia, neure mirra eta lurrinak biltzera, neure abaraskako eztia jatera, neure ardo eta esnea edatera. Maiteok, jan eta edan, mozkor zaitezte maite-laztanez.
«Egarri zareten guztiok, etorri uretara, etorri, dirurik ez duzuenok ere! Etorri, hartu garia eta jan, hartu ardoa eta esnea, dena hutsean, ordaindu gabe.
«Errege horien garaian, erreinu bat ezarriko du zeruko Jainkoak: ez dute inoiz ere hondatuko eta haren agintea ez da beste herri baten eskuetara aldatuko. Beste guztiak suntsitu eta desagerturik ere, erreinu horrek betiko iraungo du.
Jaun ahalguztidunak babestuko ditu: habaila-harriz hondatuko dituzte etsaiak, ardoa bezala isuriko dute etsaien odola, isipu-ontzi beteetatik aldare-ertzetan behera jaisten den opari-odola bezala.
Baina mahatsondoak ihardetsi zien: “Eta bai jainkoak, bai gizon-emakumeak pozten dituen neure ardoa emateari uko egin, zuhaitzen gainean dilindan ibiltzeko?”