18 – Улай түгел, атай, – тине Йософ. – Бына баш бала, уң ҡулыңды уның башына һал.
Улай булмай! Ирҙәр генә китегеҙ ҙә Раббыға ғибәҙәт ҡылығыҙ. Һеҙ бит шуны теләй инегеҙ. Шунан Муса менән Һарунды фирғәүен эргәһенән ҡыуып сығарҙылар.
Рәүвән, һин минең баш балам, ҡөҙрәтемһең, Ирлек ғәйрәтемдең тәүге емешеһең. Абруйың бөтәһенекенән дә өҫтөн, Көс-ҡеүәтең һәммәһенекенән дә күп!
Ағай-эне Йософ алдында тәртип буйынса – олоһонан башлап кесеһенә табан – теҙелешеп ултырҙы һәм аптырашып бер-береһенә ҡарашты.
Лаван былай тине: – Беҙҙең яҡтарҙа ҡыҙҙың кесеһен олоһонан алда кейәүгә бирмәйҙәр.
Шунан ул өлкән улы Ғаяздың өйҙә булған иң яҡшы кейемдәрен алды ла кесе улы Яҡупҡа кейҙерҙе.
– Юҡ, хакимым! – тине Лут. –
Йософ атаһының уң ҡулын Әфраимдың башына һалғанын күрҙе лә, быны хушһынманы. Ул атаһының ҡулын Әфраимдан алып Менашшеның башына һалмаҡсы булды.
Әммә Исраил баш тартты: – Беләм, – тине, – беләм мин, улым. Менашшеның тоҡомонан дә бөйөк халыҡ тараласаҡ. Шулай ҙа кесеһе унан уҙып китер һәм бик күп халыҡтарға башланғыс һалыр.