11 Шунан ул, Рәхиләне үбеп, ҡысҡырып илап ебәрҙе.
Ғаяз иһә йүгереп уның ҡаршыһына килде лә ҡосаҡлап алды, күкрәгенә ҡыҫып үбә башланы. Икеһе лә илап ебәрҙеләр.
Ул шул тиклем ҡысҡырып иланы, уны Мысыр кешеләре лә ишетте, һүҙ фирғәүен һарайына ла барып етте.
Йософтоң күңелен ҡустыһына ҡарата шундай яратыу–һағыныу тойғоһо солғап алды – саҡ илап ебәрмәне. Ул тиҙ генә икенсе бүлмәгә сығып китте лә шунда күҙ йәштәренә ирек ҡуйҙы.
Раббы Һарунға: – Бар, сүлгә барып, Мусаны ҡаршы ал, – тине. Һарун юлға сыҡты. Алла тауы янында Мусаны осратты, уны үбеп сәләмләне.
Лаван, һеңлеһенең улы килгәнен ишетеп, йүгереп ҡаршы сыҡты, уны ҡосаҡлап үпте, өйөнә алып инде. Яҡуп бөтә булғандарҙы һөйләп биргәс,
Шунан һуң: – Кил, улым, үп мине, – тине.
Муса ҡайныһын ҡаршы алырға сыҡты, алдында эйелеп, уны үпте. Улар бер-береһенән хәл-әхүәл һорашып, сатырға инде.
Яҡуп, әсәһенең ағаһы Лавандың ҡыҙы Рәхиләне һәм көтөүҙе күреп, ҡоҙоҡ янына килде лә, ташты шыуҙырып, һарыҡтарҙы һуғарҙы.