18 Минии бусатар Та эндэһээ холо бү ошыт даа. Танда бэлэг асаржа, тэрэ бэлэгээ урдатнай табиха зүбшөөл намда үгэжэ хайрлыт даа. – Би эндэ һуухаб, шамайе хүлеэхэб, – гэжэ Эзэн тэрээндэ айладаба.
– Мэндэ амар, эрхим хүндэтэ айлшад! Эзэмни, Танай һанаанда минии тааруу гээшэ һаам, алад бү үнгэрыт, манайда тогтожо хайрлыт!
Тэрэ үедэтнай эдеэ хоол асархаб. Таанад холын замда үлэсхэлэн ябахагүйт. Манайда ерэһэндэтнай ехэ баяртайб. – Зай, һайн. Тиигэел даа, – гэжэ тэдэ харюусаба.
Зүгөөр Лоот тэдэниие ехэл гуйба, тиихэдэнь тэдэ зүбшөөжэ, Лоот гэгшын гэртэ ошобо. Лоот тэдээндэ эдеэ хоол бэлдэжэ, хилээмэ барижа хүндэлбэ.
Тиихэдэнь Манооһаа Эзэнэй Эльгээмэлые иигэжэ гуйба: – Бидэнэй эшэгэ шанаад асартар ши намайе эндээ хүлеэгыш даа.
Гидоон Тэрээндэ иигэжэ хэлэбэ: – Хэрбэеэ Танда һайшаагдабални, Та, Эзэн энэ гээшэб гэжэ дүлгэеэ намда харуулыт.
Гидоон гэртээ ошоод, эшэгэнэй мяха бүхэлеэр шанаба, нэгэ эфаа гурил эһээнгүйгөөр шаанги бариба. Тиигээд тэрэ бүхэли мяхаяа түрсүүг соо, һула шүлыень түмпэн соо хээд, сарса модоной узуурта хүлеэжэ һууһан Эзэндэ тэдэнээ асарба.