14 Та Левиатанай толгой бута сохёот, сүл губиин арадуудта эдишэ болгон үгөөт.
14 Үдэр бүри шархатуулжа, үглөө бүри зобожо байгаа гээшэ гүб?».
Та намайе дахин дахин гэмнэжэ, уур хилэнсэгтнай улам ехэдэнэ.
Та Өөрөө намайе бүтээһэн аад, иигэжэ үзэн ядахадаа, адагай муу этэгээдүүдэй бахаа ханахые хангажа байхадаа зүб юумэ хэнэ гээшэ гүт?
Юундэ тэрэниие үглөө бүри үзэжэ, агшан бүридэ анхарна гээшэбта?
Ямаршье шалтагаангүй аад, намайе үзэн ядагша зониие бү баясуулыт, ямаршье шалтаггүй аад, намда дайсан бологшодые нюдөөрөө эмнилдүүлэн бү байлгыт!
Юундэ минии үбшэн болиногүйб, шархамни эдэгэнэгүйб? Юундэ тэрэ эдэгэхэгүйб? Та үнэхөөр найдажа болохогүй уһандал, шэргэдэг горхондол адли намда боложо, урмыем хухалха гээ гүт? – гэбэб.
Дэлхэйн обогуудһаа гансал таанадые мэдэржэ байгааб. Тиимэһээ бүхы гэмэйтнай түлөө таанадыел шиидхэн асуухаб.
Бурханай таанадые, Өөһэдынгөө хүбүүдые, урмашуулан иигэжэ хэлэһые таанад мартаа аалта? «Хүбүүмни, Эзэн Бурханай шамда юумэ захижа байхадань, анхаралаа хандуулаарай, шамайе шүүмжэлэн элирүүлхэдэнь, урмаа хухарангүй байгаарай».
Тиимэһээ энээндэ баясажа байгты. Мүнөө түр зуура элдэб янзын туршалгануудһаа зобожо тулижашье байбал, баясажа байгты.