17 Өөрөө заабариим үзэн ядана, үгэнүүдым тооногүй бшууш!
17 Хүнэй баян боложо, гэр оронойнь эд зөөриин олошорхо үедэ бү айгаарай.
– Би эхын умайһаа нюсэгэн ерээ һэм, энэ дэлхэйһээ тиишээ нюсэгэн бусанаб. Эзэн намда эд зөөри, үри хүүгэдые үгөө бэлэй. Мүнөө һөөргэнь бусаажа абаа. Эдэ бүгэдые хэхэ эрхэтэй Эзэнэй нэрэ алдаршаг!
Тиимэ хүн орон дээрээ баян унтабашье, нюдөө нээхэдэнь, зөөри гэжэ үгы.
Эзэн огторгойдо хүнхинэжэ, Дээдэ Бурхан дуугаа үгэбэ. Мүндэр болон галта нүүрһэн.
Хүн ерэһэн шэгтээл бусахань хайшаа юмбэ? Иигэжэ хооһон хүдэлхэдэнь юуштэб?
Бурханай хэһээлтын үдэр таанад яахабта? Таанад дээрэ алас холоһоо гай тодхор Тэрэнэй асархада, яаха болонот? Хэнһээ туһаламжа эрин гүйхэбта? Баялигаа хаана нюухабта?
Үхэлэй орон тэдэниие хүлеэжэ, амаа үргэнөөр ангайна. Тиишээ тайжанар, юрын зоншье, шууягшад, найрлагшадшье ошохол.
Харин Бурхан тэрээндэ: «Тэнэг амитан! Энэ һүниндөөл амииешни хороохоёо байна, тиихэдэнь суглуулһан зөөришни хэндэ хүртэхэб?» – гэжэ хэлэбэ.
«Ай, Абраһаам, үбгэ эсэгэмни, намайе үршөөн хайрлажа, Лазариие намда эльгээгыт; хурганайнгаа үзүүртэ уһа дүрэжэ, халуун галда хайруулан тулижа байһан минии хэлые норгог лэ. Би энэ гал соо аргагүй ехээр тулижа байнаб», – гэжэ тамада һууһан баяниинь бии шадалаараа хашхарба.
Һуулгагдахадаа, тэрэ нэрэ түрэгүй, ахир һула байха, харин амидырхадаа, алдартай, һүр хүсэтэй байха.
Газар дэлхэйдэ бидэ юушье асараагүйбди, тиин эндэһээ юушье абажа ябаха аргагүйбди.