13 – Иисүүс багша аа! Маниие абаржа хайрлыт даа! – гэжэ шангаар хашхаралдаба.
13 «Иисус багша аа! Маниие абаржа хайрлыт даа!» – гэжэ шангаар хашхаралдаба.
Тэндэ ажаһуудаг нэгэ хананей эхэнэр Иисүүстэ ерэжэ: – Эзэн, Давидай үри һадаһан, намайе хайрлажа үршөөгыт! Басагамни ада шүдхэртэ барюулаад, аймшагтай зобожо байна, – гэжэ орилбо.
Иисүүсэй тэндэһээ ябажа ябахада, хойноһоонь хоёр һохор хүн дахажа: – Давидай үри һадаһан, Иисүүс, маниие үршөөгыт! – гэжэ хашхаралдаба.
Ада шүдхэр хүбүүемни оло дахин галда, уһанда шэдээд, алахаяа забдаа. Маанадые хайрлажа, шадахал һаа, туһалыт даа! – гэжэ гуйба.
Тэдэниие хараад: – Таанад ошожо, санаартанда элүүр мэндэеэ үзүүлэгты! – гэжэ Иисүүс хэлэбэ. Тэдэнь замдаа ябатараа эдэгэшэбэ.
– Багша аа, бидэ бүхэли һүниндөө загаһашалаад, юушье баряагүйбди. Теэд Танай хэлээ хада губшуураа хаяһуул даа, – гэжэ Симон харюусаба.