23 Амимнай эдеэ хоолһоо шухала юм. Бэемнай хубсаһа хунарһаа шухала юм.
Тиигээд тэдэ Эльгээмэлнүүдэй нэгэн Лоодой гэр бүлэдэ хандажа: – Амиды үлэхэ гэбэл, эндэһээ түргэн тэрьедэгты! Гэдэргээ эрьежэ бү харагты, талада ошожо зогсожо бү байгты! Хада өөдэ түргөөр гарагты! Үгы бол, таанад хосорхот! – гэжэ захирба.
«Тиигэбэлнь, бүхы байһан юумэниинь шинии гарта орохо болоно. Өөртэнь лэ гар хүрэжэ болохогүй», – гэбэ Эзэн. Тиин эрлиг Эзэнэй хажууһаа зайлан ошобо.
Эрлиг Эзэндэ харюу үгэбэ: – Амиие амяарнь сэгнэхэ гэдэг! Хүн гээшэ ами бэеынгээ түлөө бүхыгөө үгэдэг юм.
Эзэн эрлигтэ иигэбэ: – Үзэлши, тэрэ шинии гарта байна, зүгөөр тэрэнэй аминда хүрэжэ болохогүй.
Баялигынь хүнэй ами наһа аршалдаг. Харин ядуу хүн тиимэ аюул ойлгохогүй.
Иисүүс шабинараа иигэжэ һургаба: – Амиды ябахын тула юу эдихэ, бэедээ юу үмдэхэ тухай һанаагаа огто бү зобоогты.
Хирээнүүдые хараад үзэгты: тэдэ таряа таридаггүй, хададаггүй, хадагалха газаршьегүй, амбааршьегүй, гэбэшье тэдэниие Бурхан тэжээдэг. Таанад шубуудта орходоо үнэтэй сэнтэйлта!
Эдеэлжэ садаад, тэдэ зон таряа талхаа уһа руу хаяжа, корабляа хүнгэлбэ.