17 «Яаха болоо гээшэбиб, ургасаяа хадагалха газар үгылби», – гэжэ тэрэ досоогоо бодобо.
17 „Яаха болоо гээшэбиб, ургасаяа хадагалха газар үгылби“, – гэжэ тэрэ досоогоо бодобо.
Таряагаа долоон гү, али найман хубида хубаагаарай, дэлхэй дээрэ юунэйшье болохые мэдэхэгүйш.
Үлэсхэлэн хооһонтой эдеэ хоолоо хубаалдан, орохо гэргүй ядуу зониие гэртээ оруулагты. Хубсаһагүй зониие харабал, хубсалуулагты, түрэлхидтөө туһалагты.
Шабинарынь өөһэд хоорондоо: – Маанадай хилээмэ абаагүйдэмнай тиигэжэ хэлээ ёһотой, – гэлсэбэ.
Шамһаа юумэ эриһэн хүндэ үгэ, шамһаа юумэ урьһаар абаха гээ һаань, буруу бү хараарай.
Нэгэ Хуули заадаг багша һууриһаа бодожо, Иисүүсые туршаха хүсэлтэйгөөр: – Багша аа, мүнхэ амидаралтай байхын тула би юу хэхэ ёһотойбиб? – гэжэ асууба.
Зүгөөр аяга табаг соогоо байһан юумэнһээ үгытэйшүүлтэй хубаалсажа үгэлсэжэ байбал, таанадые газаа досоогүй арюун сэбэр болоо гэжэ Бурхан тоолохо һэн!
Иисүүс иимэ ушар хөөрэбэ: – Нэгэ баянай газар дээрэ аргагүй һайн ургаса ургаба.
«Ай, юу хэхэеэ мэдэнэб: хуушан амбаарнуудаа задалжа хаяад, орондонь шэнэ томонуудые барижа, бүхы таряагаа хуряажа, тэндээ адхахаб, мүн бусадшье эд зөөриеэ хадагалхаб.
Иисүүс шабинараа иигэжэ һургаба: – Амиды ябахын тула юу эдихэ, бэедээ юу үмдэхэ тухай һанаагаа огто бү зобоогты.
Тиимэһээ таанад эдихэ, ууха юумэндээ һаналаа бүрин бү табигты.
Байһан юумэеэ худалдажа, мүнгынь бадар болгон үгытэйшүүлдэ хубаагты! Үмхирхэгүй дараанаа, барагдашагүй баялигаа тэнгэридэ хадагалагты, тэндэ хулгайшаншье ойронь хүрэхэгүй, хибэн хорхойшье химэлхэгүй.
Тэрэ эрхилэгшэ иигэжэ бодобо: «Яахамни гээшэб? Эзэмни ажалһаамни халаха гэжэ байнал. Хүрзөөр газар малтаха аргамгүй, гуйраншалхам эшхэбтэр.
Харин таанадта, шабинарни, Би хэлэхэ байнаб: энэ дэлхэйдэхи зөөри баялигаараа өөһэдтөө нүхэдые оложо байгты. Тиигэбэл хооһорон наһа барахадатнай, таанадые диваажанай орондо угтажа абаха.
Энэ харюуень дуулаад, Иисүүс тэрээндэ хэлэбэ: – Үшөөл нэгэ юумэн шамда дутана: зөөри зөөшэеэ бултыень худалдаад, мүнгыень үгытэйшүүлдэ хубаажа үгэ, тиигээ һаа, тэнгэри дээрэ баялиг зөөритэй болохош. Тиигээд Намда ерэжэ, хажуудамни ябаарай.
«Һайнаар ашаглабаш, бэрхэ барлаг байнаш. Багахан юумэндэ үнэн сэхэ байһанайш түлөө шамайе арбан хотын захирагшаар табинаб», – гэжэ эзэн хаан хэлэбэ.
– Хоёр самсатай хүн нэгыень самсагүй хүндэ үгэг, эдихэ, ууха юумэтэй хүн бусадтай хубаалдаг, – гэжэ тэрэ харюусаба.
– Эзэдни, абарагдахын тула би юу хэхэ ёһотой гээшэбиб? – гэжэ тэдэ хоёрые гаргаха зуураа һураба.
Иимэ юумэ дуулаһан хүнүүд зүрхэеэ доһолгон: – Аха дүүнэр аа, бидэ яаха болообибди? – гэжэ Пётрһоо, мүн бусадшье элшэнэрһээ һураба.
Дуталдажа байһан һүзэглэгшэдтэй хубаалсажа, аяншадые гэртээ оруулан хүндэлжэ байгты.
Баян хүнүүдэй зөөри зөөшөөрөө бүдүүрхэхэгүйень, иимэ мэтын найдабаригүй баялигта найдахагүйень захира, зүгөөр аяшаажа байха юумэ элбэг дэлбэгээр маанадта үршөөжэ байдаг амиды Бурханда найдажа байхыень заабаришалжа бай.
Өөрынгөө ами наһые бидэнэй түлөө Христоосой үгэһыень дуран гэжэ бидэ ойлгонобди. Тиин бидэшье аха дүүнэрэйнгээ түлөө ами наһаяа үгэхэ ёһотойбди.