5 Тиихэдэнь би иигэжэ хэлэбэб: – Ай даа! Һалахамнил! Хэлэһэн үгэ бүхэмни нүгэл шэбэлтэй, нүгэл шэбэл дуугардаг зоной дунда ажаһуунаб. Тиимэ аад, Түмэн Сэрэгтэ Эзэн Хааниие хараалби.
Наран гараба. Яков Пэнүһээлһээ ошоходоо, ташаа яһанайнгаа үеһөөн гараһанай ушарһаа дохолжо ябаа бэлэй.
Мүрнүүдынь гэбэл, Өөртэйнь хэһэн хэлсээ, заабариинь сахигшадта энэрэл хайра болон үнэн мүн! ל Лаамэд
Израилиин Бурханиие бараалхаба. Тэрэнэй хүл доро тэнгэридэл арюун тунгалаг эрдэни шулуугаар хэһэн тайзан үзэгдэһэн шэнги байгаа һэн.
– Би шинии үбгэ эсэгын Бурхан гээшэб, – гэжэ удаань Тэрэ айладаа. – Абраһаамай Бурхан, Исаагай Бурхан, Яковай Бурхан гээшэб. Моисей Бурхан тээшэ харахаяа зүрхэлэнгүй, нюураа халхалаад байба.
Харин Минии нюур хаража шадахагүйш. Ямаршье хүн Минии нюур хараад, амиды үлөө гэжэ байгаагүй юм.
Моисей Эзэндэ зальбарба: – Эзэн Бурхан минии! Би үгэ хэлэндэ муу хүмби, түрэхын иимэ бэлэйб. Мүнөөшье Өөрын богоолтой хөөрэлдэжэ эхилхэдэтнай би үгэ амалхадаа ахир муулби.
– Израилиин зон үгыемни дууланагүйл, хайшан гэжэ фараон минии үгэ дуулаха юм? Би үгэ хэлэндээ ахир һэмнэйб, – гэжэ Моисей хэлэбэ.
Дэлхэйн алас холоһоо «Зүб Шударга ябадалтайда алдар соло!» гэһэн магтаал дуу соносонобди. Теэд минии досоо ехэ муу байна. Би иигэжэ байжа шадахагүйб! Урбагшад урбаһан зандаа, бүри хэтэрэн урбажа байнал.
Эзэн иигэжэ айладхаа: «Энэ улад зон Намда зальбарна, теэд үгэнүүдынь удхагүй хооһон, тэдэ хэлэ амаараа Намайе хүндэлнэ, харин зүрхэ сэдьхэлдээ Нам тухай огто бодоногүй. Тэдэнэй шүтэхэ зүйлынь гэбэл, гансал зоной ёһонууд, заншалнууд.
Ялас гэмэ хааниие нюдөөрөө харахат, холуур нэмжыгшэ газарые обёорхот.
Таанад хүниие алажа, буруу шүүжэ, худалаар хэлэжэ, нүгэл хээт.
Бидэ бултадаа бузартай зүйлнүүдтэ адли болообди, бидэнэй һайн хэрэгүүд муухай болоһон хубсаһандал адли. Набша мэтэ хатажа байнабди, гэмтэ хэрэгүүднай һалхин мэтэ маанадые тууна.
Тиихэдэнь би: – Аяа, Эзэн Бурхамни! Юун гэжэ хэлэхэеэ мэдэнэгүйлби, үшөө залуу байнаб, – гэжэ харюусабаб.
Түшэмэлнүүдыень, сэсэн мэргэшүүлыень, удамаршадыень, сэрэгшэдыень һогтоохоб. Тэдэ унтажа, хэтэ мүнхын нойроор нойрсохо, һэрихэгүй. Энэ хадаа Би, хаан, Би, Түмэн Сэрэгтэ Эзэн, айладхана мүн!
– Хүнэй үри Эзэкээл! Үгэ дууладаггүй зоной дунда ажаһуунаш. Тэдэ нюдэтэй аад, юушье харадаггүй, шэхэтэй аад, юушье дууладаггүй, юуб гэхэдэ, үгэ дуулахаяа һананагүй.
Тиигээд тэдэ сугларан шамда ерэжэ, хэлэһыешни шагнана, гэбэшье соносоһоноо дүүргэнэгүй. Гансал үгэнүүд. Харин өөһэдөө тэдэ ашаг олзын түлөө мэхэлхэдээ һэншье гэхэгүй.
Иигэжэ би дуугаржа, мүргэн зальбаржа, өөрын болон арад түмэн Израилиингаа нүгэл наманшалжа, Бурханайнгаа нангин хада уула тушаа гуйлта Эзэн Бурхандаа үргэжэ байбаб.
Тэрээн тухай дуулахадаа, досоомни доһолбо, урални шэшэрбэ, яһамни үбдэбэ, зогсоһон газартаа би һалганабаб. Теэд арад зониием сүйдхүүлһэн дээрмэшэндэ һүнэхэ сагай ерэхые би тэсэбэритэйгээр хүлеэхэ ёһотойб.
Израильшууд Моисейдэ иигэжэ хэлэжэ байба: – Бидэ үхэжэ байнабди! Бидэ хосоржо байнабди! Бүгэдөөрөө үхэхэмнайл!
Манооһаа ухаа алдажа, өөрынгөө һамганда иигэжэ хэлэбэ: – Бидэ Бурханиие хараһан тула үхэхэмнайл!
Гидоон Эзэнэй Эльгээмэлтэй хөөрэлдэһэнөө һаял ойлгоод, иигэжэ хашхарба: «Минии Эзэн Бурхан, би үхэхэмни гээшэ гү? Би нюур нюураараа золгожо, Эзэнэй Эльгээмэлые харабаб!»