12 Хүнүүдые хомор болгохоб, шэжэр алтанһаа хомор, Опиирой алтанһаа хомор.
Тэдэ Опиир орон руу тамаран ошожо, дүрбэн зуун хорин талаант шэжэр алта Соломоон хаанда асараа һэн.
Опиир, Хавилаа, Ёваав. Эдэ хүбүүд булта Ёктаанай болоно.
Опиир нютагай шэжэр алтаар, үнэтэ мана, эрдэни шулуугаар тэрэ үнэлэгдэхэгүй.
Ерээд, Эзэнэй юу хэһые харагты. Тэрэ газарые хооһон губи болгоо,
Үлөөшэ мододынь угаа үсөөн, тэдэниие үхибүүншье тооложо шадахал.
Тиимэһээ дэлхэй Бурханай хараалда хүртэжэ, дээрэнь амидарагша улад зон нүгэлөө эдлэжэ байна. Газар дээр амидарагшад үгы болоно. Зон үсөөрһөөр үсөөрнэ.
Долоон эхэнэрэй нэгэ эрэ хүндэ аһалдан, «бидэ өөһэдөө өөһэдыгөө тэдхэдэг, хубсалуулдаг байхабди, гансал таниие манай үбгэн гээд нэрлэдэг болохымнай зүбшөөгыт, үбгэгүй байхадаа, нэрээ гутанхай, доромжолуулжа байнабди» гэжэ хэлэхэ саг дүтэлжэ байна.
Би асуубаб: – Эзэмни, хэр удаан энэ үргэлжэлхэб? Тэрэ иигэжэ харюусаба: – Хотонуудай һандаран сүйдтэ орожо, хүн зонгүй болотор, оршон тойроной эзэгүйржэ, газар нютагай юушьегүй болотор.
Би зониие үлдэхэб, энэ орон нютаг ехэ хооһорхо.