1 Хүнэй амидарал гээшэ хүшэр алба хааһан, хүлһэнэй ажалда жүдхэһэн мэтэ хүндэ юм.
Та намайе дахин дахин гэмнэжэ, уур хилэнсэгтнай улам ехэдэнэ.
Эхэнэрһээ гараһан хүнэй наһан богони, тэрэнэй үтэлхэнь түргэн. Амидарал гээшэ түбэгтэй.
Галай ошоной дээшээ харбадагтал хүн зоболонгой түлөө түрэдэг.
Зараса богоол бүхэли үдэртөө ойгоштороо халуун наранда хүдэлхэдөө, оройн һүүдэр тухай уйдан бододог. Хүндэ ажалаа арайшье дүүргээд, хүлһэеэ горидон хүлеэдэг.
Тэрэ минии аманда шэнэ дуу – манай Бурханда магтаалай дуу оруулаа. Олон хүн хараад, айха, Эзэндэ этигэхэ.
Хүн һалхи тогтоожо шадахагүй, һүнэһэнэй халиха үдэр тогтоохо арга тэрээндэ байхагүй. Үхэхэ үдэрөө хүн зонхилхо шадалгүй. Энэ тэмсэлдэ абарал гэжэ байхагүй, нүгэлтые нүгэлынь халхалхагүй.
Мүнөө хадаа Эзэн иигэжэ айладхана: – Ажалда зониие хүлһэлэн абахадаа он жэлнүүдые тоолодогтол, гурбан жэлые тоолоходо, Моһаабай һүр жабхалан һуларан һүнэхэ. Олон зонһоонь оройдоол нэгэ хэдынь амиды мэндэ үлэхэ. Тэдэньшье ахир, хүсэгүй байхал.
Эзэн намда иигэжэ айладаа: «Хүлһэншэдые ажалда абахадаа тоолодогтол нэгэ жэл тоолоходо, Кэдаарай нэрэ хүндэ буураха.
Хэзэкияада бусаад, иигэжэ хэлэ: – Би, Эзэн, шинии үбгэ эсэгэ Давидай Бурхан, гуйлтыешни соносооб, нулимсыеш харааб. Тиигээд шинии наһые Би арбан табан жэлээр утадханаб.
Иерусалимай зонтой эелдэр зөөлэнөөр хөөрэлдэгты. Тэдэнэй зобохо-тулиха саг дүүрээ, нүгэл хилэнсэгынь арюудхагдаа гэжэ хэлэгты. Бүхы нүгэлэйнь түлөө тэдэниие Би хоёр дахин ехээр хэһээгээб».
Тэрэ заабол худалдажа абаһан хүнтэеэ тоосохо ёһотой: өөрыгөө худалдаһан жэлһээ эхилээд, ойн баярай жэл хүрэтэр хэды жэл болооб, абаһан мүнгэеэ жэлэй тоогоор үгэхэ ёһотой. Тэрэ хүндөө саг зуура хүлһэншөөр ажаллаа гэжэ тоологдохо ёһотой.
Сүлөөдэ богоолые табихадаа, бү хара буу, юуб гэхэдэ, тэрэ зургаан жэл соо хүдэлжэ, шинии хүлһэлжэ абаха ажалшанай түлбэриин хахадайнь түлөө хүдэлөө бшуу. Иигэжэ хэрэг бүхэнииеш Эзэн Бурханшни үреэхэл.