31 «Нээрээшье би гэмтэй гээшэ хаб. Гэм хэхэеэ болихом.
«Би нүгэл хээб, үнэн зүбые хадууруулааб, теэд Бурхан намайе хэһээгээгүй,
замһаа хадуурһан нүгэлтэнэй зониие худхуулан хаан шэрээдэ һуухагүйнь түлөө энээниие үйлэдэнэ.
Ойлгоогүй юумыем ойлгуулжа, зүб зам заажа үгыт. Би хэһэн гэмээ дахин дабтахагүйб» гэжэ Бурханда та хэзээ нэгэтэ хэлээ һэн гүт?
Тиимэһээ хэлэһэн үгэһөө арсажа, шорой, үнэһэн соо угаа халаглажа байнаб.
Нүгэлөө нюун далдалагша амжалтада хүрэхэгүй. Харин гэмээ мэдэрэн наманшалагша хайрада хүртэдэг.
Би һайса шагнааб, теэд таанад үнэн сэхэеэ хэлэнэгүйт. Хэншье муу муухай хэрэг тухайгаа гэмшээгүй. Хэншье «Би юу буруу хээбиб?» гэжэ һураагүй. Тулалдаан руу дабшан орожо байһан мориндол адли хүн бүхэн өөрын шэглэлээр ябаһаар лэ байна.
юунэй түлөө Би сухал дундаа тэдэндэ эсэргүүсээбиб, тэдэниие дайсанайнь газар руу эльгээгээбиб, эмниг зүрхэниинь номгоржо, гэмээ сагааруулаа һаань,
Би Тэрэнэй урдаһаа нүгэл хэһэн тула хэрэгыем Тэрэнэй шиидхэтэр, намайе шүүтэрнь Эзэнэй уур хилэн тэсэн ябахаб. Тэрэ намайе гэрэлдэ гаргаха. Тиигээд би үнэн зүбыень хараха болоноб.
Балаһаам Эзэнэй Эльгээмэлдэ: – Би нүгэл хэбэб. Нарин харгы дээрэм зогсоходотнай, намда һаалта хэнэ гэжэ таниие огто би һанаагүйб. Буруушаагаа һаатнай, нютагаа тэхэрин бусаһуууб, – гэбэ.
