27 Тиимэ хүнүүд зааһан замһаань хадууржа, хэлэһэн үгыень тоонгүй,
Израилиин Рэмаалияагай хүбүүн Пээкаа нэгэ үдэр Иудын зуун хори мянган сэрэгшые бута сохёо бэлэй. Юуб гэбэл, тэдэ үбгэ эсэгэнэрэйнгээ Эзэн Бурханиие орхёо бшуу.
«Түгэс Хүсэтэ Эзэн хэн хадаа маниие зонхилхо болооб? Тэрэниие хүндэлхэнь ямар ашагтай юм бэ? Тэрээнтэй ярилдаха ямар хэрэгтэй юм бэ?» гэжэ тэдэнэр хоорондоо хэлсэдэг, «Бидэ танай замаар ябахагүйбди, харин бидэниие бү дайра» гэжэ Бурханда хэлэхэдээ һаатахагүй.
Нёлбоһо урасхуулан үрэ таряашад баяртай ургаса хуряаха юм.
Эзэнэй дуу хоолой хуша модо унагаадаг, Эзэн Ливаанай хуша модые зомгоол болгодог.
Харгыһаа хадуурагшада хатуу хэһээлгэ буудаг. Зэмэлэл үзэн ядагша үхэнэ.
Буһалгаалагшад, нүгэлтэй зон усадхагдаха, Эзэниие мартагшад һалаха.
Сар өөрынгөө эзэниие танидаг, элжэгэншье хооллодог тэбшэеэ мэдэдэг лэ. Харин Израиль мэдэдэггүй, Минии арад түмэн ойлгодоггүй!»
Ятаг, хуур, хэнгэрэг, лимбэ! Найрлан, тэдэ архидана. Харин Эзэнэй үйлэ хэрэгүүд тухай һананагүй, хэжэ байгаашыень анхарнагүй.
Израиль, энээниие таанад өөһэдөө үүдхээт! Минии, Эзэн Бурханайтнай, таанадые дахуулан ябаха үедэ Намайе орхёот.
Намһаа буруу харагшадые, Намайе бэдэрээгүй, һурагшалан Нам руу ерээгүй зониие усадхахаб.
Гэбэшье Памфилида тэдэниие хаяжа, хэрэгыень бүтээлсэхэеэ арсаһан Маркые Павел абажа ябаха дурагүй байгаа.
Дэмаас энэ оршолон дэлхэйдэ татагдажа, намайе орхёод, Фессалоники руу ябаа. Крээск Галаадай можо, Тит Далмаадын можо ошобод.
Бидэ татагалзан хосорогшод бэшэбди. Харин һүзэг этигэлтэй зомди, абарагдахабди.
– Би Саулые хаан болгоһондоо халагланаб. Юуб гэхэдэ, тэрэ Намһаа эрьежэ, Минии захяа заабари дүүргэбэгүй, – гэжэ дуулдаба. Самуил уур сухал боложо, бүхэли һүниндөө Эзэндэ зальбаран мүргөө һэн.
