11 Юундэ би умай соогоо бүтөөгүй, гарамсаараа үхөөгүй хүмбиб?!
Юундэб гэхэдэ, эхын хэбэл нээгдэхые зогсоогоогүй, намайе зоболонһоо зайлуулаагүй.
Юундэ үбдэг дээрэ бөөмэйлэн эхын хүхэнүүд эдеэлүүлхэ гэжэ хүлеэн абааб?!
Тэдэ үгэ хэлэхэдээ, һэлмэ аманһаа гаргаһан мэтэ, «Хэн бидэниие шагнахаб даа?» гэжэ һанана.
Тэрэ хатаһан үбһэ ногоон дээрэ бороодол, газарай хүрьһэ уһалагша аадар мэтэ буужа ерэхэнь болтогой!
Тиимэһээ мүнөө хүрэтэр амиды байгшадһаа ами наһаа алдагшадай хуби үлүү дээрэ ха гэжэ ойлгобоб.
Нарата юртэмсэдэ үзэгдэдэг бүхы бузар үйлэ хэзээшье хараагүй, амидарал үзөөгүйдэ бүришье һайн.
Хүн зуун хүүгэдтэй боложо, ута наһа наһалбашье, сэдьхэлынь һайн юумэндэ садаагүй ба үхэхэдөө, ёһо руугаа хүдөөшье гаргуулаагүй байхадань «Амигүй түрэһэн хүүгэнэй хуби тэрээнһээ дээрэ» гэжэ хэлэдэг байна.
Хэзээшье улаа нара үзөөгүй тэрээндэ амгалан.
«Яковай уг удам, Израилиин үри һадаһадай үлдөөсэ, Намайе шагнагты! Түрэһэн сагһаатнай хойшо Би таанадые гар дээрэ үргэжэ ябааб, таанад тушаа һанаагаа зобооб.
Ямар аза талаангүй хүн гээшэбиб! Юундэ эжымни намайе энэ алтан дэлхэй дээрэ түрөө гээшэб! Газар дэлхэйн хүн бүхэнтэй хэрэлдэхэ, арсалдаха хубитайб! Би хүндэ зээлеэр мүнгэ үгөөгүйб, хүнһөө зээлеэр абаашьегүйб. Харин хүн бүхэн намда хараал шэрээл табиха юм.
Юундэб гэхэдэ, тэрэ намайе түрэхэһөөм урид алахаяа яагааб? Тиигээ һаань, эхымни хэбэл минии булаша болохо бэлэйл.
Эзэн, тэдээндэ иимэ юумэ үршөөгыт – һамгадыень үхибүү тогтоодоггүй умайтай, үхибүү тэжээжэ шадахагүй хүхэтэй болгыт!
