13 Оршолон юртэмсэдэ ганса Бурхан байдаг. Тэрэнэй шиидхэбэриие хэн өөршэлэн хубилгажа шадахаб, хүсэһэн бүхэнөө Тэрэ хэдэг. Намда дүүрэн зоболон амасуулха гээ һаань, хэн боли гэхэб,
Гэбэшье сэдьхэл соогоо далдалһан бодолыетнай би ойлгоном.
Иихэдээ эгээлэй хүнүүдтэ адляар намда хандахадаа хамагые хаража байдаг Бурхан бэшэ болоно гүт? Буруугүй болохыем Та мэдэнэт. Танай мутарһаа хэн намайе һалгажа шадахаб? Хэншье һалгажа шадахагүй.
Хэрбээ Тэрэ шамайе хорижо шиидхэхэ гэбэлнь хэн зогсоожо шадахаб?
Тэрэнэй усадхаһаниие хэншье дахин бодхоожо шадахагүй. Тэрэнэй хааһаниие хэншье сүлөөлжэ шадахагүй.
Хэлэһэн үгэдэнь зааханшье зүреэгүйб, үгэһэн заабариһаань нэгэхэншье хадуураагүйб.
Тэрэнэй нөөсэдэнь тиимэ юумэн ехэ.
Тэрэнэй харюу үгөөгүй байхада хэн буруушааха юм? Бидэнһээ нюураа нюун байхадань, хэн Тэрэниие хараха юм? Арад үндэһэтэндэшье, хүндэшье адли,
Намда үзүүлһэн бүхы аша туһыень Эзэндэ юугээр харюулхабиб?
Газар уһан дээгүүр дэлгэһэн Тэрээндэ. Юуб гэбэл, энэрэл хайрань хэтэ мүнхын.
Хүнэй зосоо олон һанаан байбашье, Эзэнэй түсэбөөр лэ болохо.
Гажаһаниие сэхэлжэ болохогүй, үгы юумые тоолохо аргагүй.
Бурханай хэһэн бүхы хэрэг мүнхэ гэжэ би мэдээб. Тэрээндэ нэмэхэ, тэрээниие хаһаха юуншье байхагүй. Бурханай хэһэн ушарынь Бурханһаа бэшэрэн һүгэдэхын тулада хэгдээ.
Юун болохыень Би эгээл эхиндэ уридшалан айладхаа бэлэйб. Болоодүй байгаа юумые үни эртэнһээ мэдүүлээб. Минии түсэбүүд заабол бэелүүлэгдэдэг, хэхэеэ һанаһан хэрэгээ Би заатагүй хэдэгби.
Зүүн зүгһөө хүниие дуудахадам, тэрэ мяхаша шубуундал добтолон орохо. Түсэблэһэнөө Би заабол гүйсэдхэхэб. Айладхаһанаа заабол дүүргэхэб!
«Тиигэбэл Бурхан юундэ хүниие зэмэлнэб? Бурханай эрхэ хүсэлдэ хэн эсэргүүсэхэ аргатайб?» – гэжэ хэн нэгэн намһаа һураха.
Бүхы үлзытэй, эгээн эрхим бэлэгүүд дээрэһээ, тэнгэриин одо мүшэдые, нара һарые бүтээһэн, хэзээдэшье хубилдаггүй, тэдэ ододто адли һүүдэр хэзээшье татадаггүй Бурханһаа үгтэдэг.