7 нэгэ сагта үмхэй бааһантаяа адли эгүүридэ үгы болоходонь, «Үнөөхимнай хаанаб?» гэжэ өөһэд хоорондоо гайхан асуухалта.
Энээнэйш түлөө Би шинии, Еробоһаамай, уг удам дээрэ гай гасалан татахаб, бага, томо бүхы эрэ үринэрыеш усадхахаб. Хог үтэгжэл юушье үлөөнгүй галдадагтал, шинии уг удамые галдан хаяхаб.
Таряалан үтэгжүүлэгшэ мэтээр, тэрэнэй үлэгдэлнүүд Езрээл шадар тараан хаягдаха! Изээбэл эндэ байна гэжэ толгойдоо хэншье оруулхагүй!»
Хүн гээшэ модондо адли бэшэ. Нэгэл удаа үхэхэдөө, дүүрээ. Үхэһэн хүнэй хаана ошодогыень хэн хэлэжэ шадахаб?
Үхэһэн хүниие амилуулжа шадаха бэзэт. Зоболон бэрхэшээлэй үдэрнүүдэй хубилтар би хүлеэхэб.
Хүсэтэ Танай эсэргүүсэл хүн удаан тэсэхэгүй. Аалихан доройтоһоор амидаралһаа халин зайладаг.
«Тэрэ алдар нэрэ ехэтэйшүүлэй гэрынь хаанаб, нүгэлтэнэй майхан алин бэ?» гэхэ һанаатайт.
Тиимэ хүн орон дээрээ баян унтабашье, нюдөө нээхэдэнь, зөөри гэжэ үгы.
Үглөөгүүр амиды байһан хүн үдэшэ хосордог.
Тиигээд орон гэртээ тэрэ дахин үзэгдэхэгүй, тэрээниие түрэл танилыншье ог таһа мартадаг.
үндэһөөрнь һугалан байраһаань хүдэлгэбэл, оро мүргүй үгы болоод, орондонь ондоо үбһэн ургана. Амидаралайнь баясхалан энээгээр дүүрээ.
Урдань би баяр тэмдэглэжэ байгааша зоной дунда ябажа, баяртай, талархал үргэжэ байгааша тэдээнтэй хамта Бурханай үргөө руу ошодог бэлэйб. Энээниие һанахадаа, сэдьхэлни уйлажа байна.
Маанадта аршалагша бамбай болоһон Бурхан! Өөрын шэлэһэн хүниие харыт, анхарыт.
Тэдэниие бэдэрбэшье, олохогүйт. Таанартай заргалдагшад үгы болохо. Таанартай дайлалдагшад юуншье бэшэ болохо.
Дуратай, алба хэдэг нара, һара болон мүшэд доогуурнь яһануудыень тараажа тэдэ хаяхал. Тэдээнтэй зүбшэдэг, мүргэдэг, һүгэдэн унадаг тэдэ байгаа ха юм. Яһаниинь суглуулагдан хүдөөлүүлэгдэхэгүй. Шэбхэ мэтэ тэрэ газарай хүрьһэн дээрэ хэбтэхэ.
Бүргэд шэнги үндэртэ, одо мүшэдэй дунда уурхайгаа түхеэрээшье һааш, тэндэһээш Би шамайе доошонь унагаахаб! – гэжэ Эзэн Бурхан айладана.