20 Хүсэтэ Танай эсэргүүсэл хүн удаан тэсэхэгүй. Аалихан доройтоһоор амидаралһаа халин зайладаг.
Үхэһэн хүниие амилуулжа шадаха бэзэт. Зоболон бэрхэшээлэй үдэрнүүдэй хубилтар би хүлеэхэб.
Тэдэ холоһоо хараад, нүхэрөө танибагүй. Шангаар уйлалдан, хубсаһаа таһа татажа, толгойдоо шорой хаяба.
нэгэ сагта үмхэй бааһантаяа адли эгүүридэ үгы болоходонь, «Үнөөхимнай хаанаб?» гэжэ өөһэд хоорондоо гайхан асуухалта.
Би мүнөө аниргүй хэбтээд, нойрсожо амарха байгаа ха юмбиб.
Үглөөгүүр амиды байһан хүн үдэшэ хосордог.
Хүн һалхи тогтоожо шадахагүй, һүнэһэнэй халиха үдэр тогтоохо арга тэрээндэ байхагүй. Үхэхэ үдэрөө хүн зонхилхо шадалгүй. Энэ тэмсэлдэ абарал гэжэ байхагүй, нүгэлтые нүгэлынь халхалхагүй.
Мүнөө тэдэнэй шарай хөөһөө хара, гудамжада уулзабал, танихаар бэшэ, арһаниинь яһандаа няалдаа, модон мэтэ хатаа.