12 Һургаалайтнай үгэнүүд һалхинда хиидэхэ үнэһэн мэтэ. Баталһан тогтоолтнай шабар хэрэм мэтэ хэбрэг.
Абраһаам саашань үргэлжэлүүлбэ: – Эзэн Бурхамни! Би болбол Танай урда үнэһэн, шандаруу гээшэлби, гэбэшье зүрхэлжэ, Таниие иигэжэ гуйнаб.
Тиигээд Эзэн Бурхан хүниие газарай шоройһоо бии болгожо, хамар руунь амидаралай амисхал үлеэжэ оруулба. Хүн амитан боложо амидырба.
Амаа хаажа, минии хэлэхэ ээлжээ үгэгты. Удаань болохо юумэн болуужаг.
Худал үгэ ярижа, хайшан гээд һанааем тэгшэлхэ гэбэт.
Иоов дахин хэлэбэ:
Иоов дахин үгэ хэлэбэ:
Шабар гэртэ һуудаг хүндэ найдахын аргагүй. Тэдэниие усадхахань хорхой алахаһаа бэлэн.
Баруун зүгһөө хойто зүгэй хэр холо байдагтал адли Тэрэ гэм бурууемнай маанадһаа холодуулаа.
Намайе баһан-доромжолон, нам руу шүдөө хабиран байна.
Эзэн Моисейдэ иигэжэ зарлигтаба: – Хуйламал бэшэгтэ дурасхаал болгон бэшээд, Иисүүстэ соносхоорой: Амалээгые газарай нюрууһаа Би огтолон һалгахаб – нэрэньшье үлэхэгүй!
Үнэн ёһото ябадалтай хүн һайн дурасхаал үлөөнэ, нүгэлтэ хүнэй нэрэ үгы болодог.
Мүнөө тэдэ эзэд үхэнхэй, дахин амидырха бэшэ. Тэдэнэй һүнэһэншье дахин эрьехэгүй. Ушарынь гэхэдэ, Та тэдэниие хэһээн һалгаагаат. Хэншье тэдээн тушаа һанахагүй.
Энэ дэлхэйн майхан – манай бэе – һүнэн һандарбал, Бурхан бултандамнай хүнэй гараар бодхоогдоогүй, тэнгэридэ хэтын хэтэдэ оршожо байха гэр үгэхэ гэжэ бидэ мэдэнэбди.