20 – Энэ Биб, бү айгты! – гэбэ Иисүүс.
20 – Энэ би байнаб, бү айгты! – гэбэ Иисус.
Юуб гэхэдэ, өөрын гэм бэдэрэн, үзэн ядан байһан мэтээр тэрэ өөрөө өөртөө худалаар хэлэжэ байна.
Бү айгты, Би таанадтаяа хамтаб! Би таанадай Бурхамби, тиимэһээ бү һанаагаа зобогты! Би таанадые хүсэтэй болгожо, туһалхаб! Таанадые хамгаалжа, абархаб!
Жаахан, хүсэгүй Израиль, бү ай, Би шамда туһалхаб. Би болбол Израилиин арюун Бурхан, таанадай Абарагша мүн.
Бү айгты, бү һүрдэгты! Эртэ урда сагһаа мүнөө болотор юун болохыень Би таанадта уридшалан айладажа мэдүүлээ һэм. Таанад гэршэнэрнит. Намһаа ондоо Бурхан бии юм гү?! Ондоо Хабсагай байхагүй! Би мэдэхэгүйб!
тэрэ хүн: – Бү айгты! Таанад хэрээһэндэ хадуулһан Назаредэй Иисүүсые бэдэрнэт гэжэ би мэдэнэб. Тэрэтнай эндэ үгы, амидыраа. Энэ бэеыень табиһан газар харыт.
ухаа алдаба. Зүгөөр Иисүүс тэдэндэ: – Зоригтой байгты. Энэ Биб, бү айгты, – гэбэ.
Нуурай эрьеһээ таба-зургаан модо газарта онгосоороо тамаржа ошоод, шабинарынь Иисүүсэйнгээ нуурай уһан дээгүүр алхалан, онгосодонь дүтэлжэ ябахые хараба. Тэдэн ехээр айжа мэгдэбэ.
Шабинарынь Иисүүсые онгосодоо һуулгаха һанаатай байба, теэд онгосонь тэрэ дороо зориһон эрьедээ хүрэжэ ерэшэбэ.