1 Хүбүүн, үгыемни сахи. Захяануудыем дотороо хадагалжа яба.
Тэрэнэй хэлэһэн үгэ заабари хүлеэн абажа, сэдьхэлдээ хадуун дэмжэ.
Хүбүүмни, эсэгынгээ һургаал шагнажа бай, эхынгээ заабари тоонгүй бү бай.
Сэсэшүүл мэдэлгые бүрин хадагалдаг, харин тэнэгэй аман һүйдхэл асардаг.
Хүбүүмни! Минии һургаалые бү марта, зүрхэншни минии заабари сахиха болтогой.
Минии үгэ харааһаа алдажа болохогүй. Зүрхэндөө хадагалжа яба.
Тэрэ эмын хүлнүүд үхэл руу ябадаг, тэрэнэй алхаса Үхэлэй орон тээшэ шэглэлтэй.
Хүбүүмни эсэгынгээ заабари сахи, эхынгээ захиһаниие бү мартаарай.
Тэрэ ямаршье түлөөһэ хүлеэн абахагүй, бэлэг-сэлэг тэрэнэй сэдьхэл заһахагүй.
– Бурханай үгэ шагнаад, тэрэниие наринаар сахидаг хүнүүд үлүү ехэ жаргалтай! – гэжэ Иисүүс харюудань хэлэбэ.
Үрэжэлтэй газарта унаһан үрэһэн гээшэнь – номнол үгэнүүдые шагнажа, сэдьхэлдээ бүхөөр хадагалжа, тэсэбэритэй ябажа, аша үрэ асарагшад тухай хэлэгдэнэ.
Иисүүс харюусаба: – Намда дуратай хүн Минии һургадаг ёһоор ябаха, тиихэдэнь Минии Эсэгэ тэрээндэ дуратай байха. Бидэ Эсэгэтэеэ хамта тэрэ хүндэ ерэжэ, тэрээнтэй байхабди.
«Зараса болбол өөрынгөө эзэнһээ ехэ бэшэ» гэжэ хэлэһыемни һанана гүт? Намайе харшалаа, тиин таанарыешье харшалха. Минии үгэ дуулаа, тиин таанарайшье үгэ дуулаха.
хэрбээ таанад Эзэн Бурханайнгаа захяа заабариие сахингүй, минии мүнөөдэр заажа байһан замһаа хотироо һаа, танигдаагүй ондоо бурхадта мүргэжэ эхилээ һаа, хараалда хүртэхэт.
Энэ ном дотор бэшээтэй Бурханай хэлэһэн үгэнүүдые уншадаг, шагнадаг ба сахидаг хүнүүд жаргалтай, юуб гэхэдэ, саг ойртожо байна.
Теэд Эльгээмэл намда иигэжэ хэлээ: «Боли даа, иимэ юумэ бү хэ! Би шам шэнгил, шинии лүндэншэд – аха дүүнэр шэнгил, энэ номой үгэнүүдые сахин бэелүүлэгшэдтэйл адли зарасаб. Ши Бурханда һүгэдэн мүргэ!»
