12-13 Тиихэдээ хэлэхэш: «Юундэшье һургаал заабари тоодоггүй, зэмэлхэдэ үсэрдэг байгаа гээшэбиб.
– Тонило! – гэжэ тэдэ һүхирэлдэбэд. – Хэн аад, маанадые захирха болообши? Бидэ шамтай энээнһээ дороор аашалхабди! Тэдэнэр Лоодые түлхин, гэрэйнь үүдэ эбдэхээр дугташалдаба.
– Минии зүбшэгшөөр шамайе табяагүйб. Хүрөө, боли! Үгы һаа, усадхагдахаш, – гэжэ хаан харюу үгэбэ. Лүндэншэ аниргүй болобо, гэбэшье иигэжэ хэлээ бэлэй: – Нүгэл хээт, мүн минии зүбшэл дууланагүйт. Бурхан таниие хюдахал гэжэ шиидэнхэй.
Теэд тэдэ Бурханай элшэдые наадалжа, Үгыень анхарангүй, лүндэншэдыень хараажа байба. Тиимэһээ арад зоной абарагдахын аргагүйгөөр Эзэн арадтаа уурлаба.
Эзэн, минии амые нээгыт! Амамни Таниие магтахал.
Бурхан, бодожо, хэрэгээ аршалыт, мунхаг хүнэй Таниие бүхэли үдэрөө хараажа байһые һаныт.
«Гэнэн мунхаг таанар, хэды болотор гэнэнээ энхэрэн хайрлахабта? Хэды болотор убайгүй зон убайгүйгөө урдаа барихаб? Хэды болотор тэнэгүүд мэдэлгэ үзэн ядахаб?
Бүхы заабаринуудһаамни арсаат, шүүмжэлгэнүүдыемни шагнаагүйт.
Эзэнһээ бэшэрхэ гээшэ сэсэн мэргэн ухаанай эхин юм. Харин мунхаг тэнэгүүд лэ сэсэн ухаае, һургаал заабариие үзэн ядадаг.
Һургаал сахидаг хүн амидаралай замаар ябадаг, харин зэмэлэл тоодоггүй хүн төөрихын замда ошодог.
Һургаалаар байха дуратай хүн мэдэлгэ абаха гэжэ оролдодог. Харин зэмэлэл үзэн ядадаг хүн хадаа мунхаг болоно.
Һургаал сахидаггүй хүн ядарал гутамшагта ороно, зэмэлэл шагнаһан хүн аша туһа абана.
Тэнэг хүн эсэгын һургаал тоодоггүй. Харин зэмэлэл анхаралтайгаар шагнадаг хүн ухаатай.
Наһанайнгаа эсэстэ тамир тэнхээгээ алдаад байхадаа, үзэхын ехэ зоболон үзэхэш.
Эхэ эсэгыншни захяа заабари хадаа зүб харгы харуулһан дэн, һургаал – гэрэл, шанга заабари – амидаралай зам гээшэ.
Харин намда эсэргүү болодог, нүгэл үйлэдэдэг хүн өөрыгөө гэмтээдэг. Намайе үзэн ядагша бүхэн үхэлдэ дура һаналаа мэдүүлнэ.
Минии үзэн ядадаг иимэ жэгшүүритэй мухай юумэ хэхэһээ хоридог Өөрын албатан лүндэншэдые эльгээжэл таанадта байгааб.