17 Һургаал сахидаг хүн амидаралай замаар ябадаг, харин зэмэлэл тоодоггүй хүн төөрихын замда ошодог.
– Минии зүбшэгшөөр шамайе табяагүйб. Хүрөө, боли! Үгы һаа, усадхагдахаш, – гэжэ хаан харюу үгэбэ. Лүндэншэ аниргүй болобо, гэбэшье иигэжэ хэлээ бэлэй: – Нүгэл хээт, мүн минии зүбшэл дууланагүйт. Бурхан таниие хюдахал гэжэ шиидэнхэй.
Минии заабари тоогоогүй, минии зэмэлэл хайхараагүй.
Һургаалаар байха дуратай хүн мэдэлгэ абаха гэжэ оролдодог. Харин зэмэлэл үзэн ядадаг хүн хадаа мунхаг болоно.
Харгыһаа хадуурагшада хатуу хэһээлгэ буудаг. Зэмэлэл үзэн ядагша үхэнэ.
Һургаал шагнаагүй хүн өөртөө хохидол асарна. Зэмэлэл соносодог хүн ухаа оложо абана.
Хүжүүндээ найраад, зэмэлэл шагнадаггүй хүн нэгэ үдэр гэнтэ бусалтагүй унана.
Оложо шадаһан зондо тэрэ амидаралай модон болодог, тэрээнтэй хахасадаггүй хүн жаргалтай.
Эсэгын һургаалые алдангүй һанажа яба. Эсэгын һургаал хүбүүнэйнь амин гол мүн.
Эсэгэм намайе һургажа хэлэгшэ һэн: «Зүрхэ сэдьхэлдээ минии үгэ хадуужа аба, минии захяа заабари сахибал, һайн һуухаш.
Тиихэдээ хэлэхэш: «Юундэшье һургаал заабари тоодоггүй, зэмэлхэдэ үсэрдэг байгаа гээшэбиб.
Мүнөө иигээд олоной үмэнэ нэрэ түрэеэ гутааха туйлдаа хүрөөд байнаб».
Эхэ эсэгыншни захяа заабари хадаа зүб харгы харуулһан дэн, һургаал – гэрэл, шанга заабари – амидаралай зам гээшэ.
Зүүдэн ба үгын олониинь хооһон байдаг. Бурханһаа түбэгшөөгты.
– Бурханай үгэ шагнаад, тэрэниие наринаар сахидаг хүнүүд үлүү ехэ жаргалтай! – гэжэ Иисүүс харюудань хэлэбэ.
Эзэнэй айладахадань, шагнахагүйбди гэжэ бү арсаарайгты. Тэрэнэй газар дэлхэй дээрэ айладахадань, шагнангүй Өөрыень буруушааһан хүнүүд хэһээлтэһээ мултараагүй. Харин тэнгэриһээ айладахадань, арсабал, хэһээлтэһээ бүришье мултархагүйбди.
Тиимэһээ урасхалда абтахагүйн тула бидэ дуулажа абаһан юумэеэ хатуугаар сахижа байха ёһотойбди.
Үбгэжөөл хотын талмай дээрэ һууһан тэрэ левидые хараад: – Ши хайшаа зорибош? Ши хаанаһаа ябанаш? – гэжэ асууба.