25 Обёорходом, тэндэ нэгэшье хүн үгы, тэнгэриин бүхы жэгүүртэн ниидэжэ ошолой.
Газар нютагнай хэды болотор уйдхар гашуудалда абтажа, хүдөө талын ургаса ногоон хатажа-гандажа байха юм? «Бидэнтэй юун болохые Бурхан мэдэнэгүй» гэжэ зон хэлсэнэ. Муу муухай эдэ зонһоо боложо, амитад болон шубууд хосорно.
Уула тухай уйлажа, ори дуун болохоб. Үргэн талын бэлшээринүүд тухай гашуудан бархирхаб. Тэдэ зэлүүд хооһон болоо, тэрээгүүр хэншье гарахагүй. Үхэр һүрэгэй мөөрэхэнь дуулданагүй, огторгойн шубууд, бүхы ан арьяатан зугадан тэрьедээ.
Иимэ зүйлэйнь түлөө Би тэдэниие хэһээхэгүй юм гүб?! Иимэ арад түмэнһөө үһөөгөө абахагүй юм гүб?! Энэ болбол Би, Эзэн, айладхаа мүн!
Дэлхэйн амитан бүхэн – загаһа жараахай, шубуу шонхор, ан арьяатан, мүлхидэг амитад, хүншье Намһаа айха. Хаданууд хамхаран унаха, хабсагайнууд нураха, хотонууд һандарха.
Энээнэй түлөө тус газар хэнэйшье амидархын аргагүй хооһон сүл губи болохо. Дээрэнь ажаһуугааша бүхы амитад – хээрын ан гүрөөл, жэгүүртэн, үнгэрхэдөө, загаһадшье бултадаа хосорхо туйлдаа хүрэхэ.