14 Хүн эхын хээлиһээ нюсэгэн гараад, нюсэгэн зандаа дэлхэйһээ халидаг. Аша хүдэлмэриин үрэ дүн гэжэ гартаа абажа ошохо юумэн байхагүй.
Эзэнэй Һүмын болон хаанай ордоной баялигуудые олзолон абаба. Бүхы юумэ тэрэ хуряан абаа, Соломооной хэһэн бүхы алтан бамбайнуудыешье абаа.
– Би эхын умайһаа нюсэгэн ерээ һэм, энэ дэлхэйһээ тиишээ нюсэгэн бусанаб. Эзэн намда эд зөөри, үри хүүгэдые үгөө бэлэй. Мүнөө һөөргэнь бусаажа абаа. Эдэ бүгэдые хэхэ эрхэтэй Эзэнэй нэрэ алдаршаг!
Ядуушуул тариһан таряаень хуряан эдихэ, хадхууртай хашаа дээгүүрнь үбһэ ногоо хулгайлан шэдэхэ. Мүнгэндэ уланхатагшад зөөридэнь һанаархаха.
Эзэн Бурхамнай! Хэды олон юумэ бүтээгээ гээшэбта! Хэды олон гайхамшагта хэрэгүүдые маанад тушаа түсэблөөт, хэниишье Тантай сасуулмаар бэшэ. Би тэрэ гайхамшагта үйлэнүүдые олондо зарлан хэлэхэб, гэбэшье тэдэ тоолошогүй олон юм.
Хулгайшаниие харахадаа баярланаш, забхайрагшадтай нэгэдэнэш.
Баялигаа һайнаар харажашье үрдеэгүй байтаршни тэрэшни үгы болошоод байха: эд баялигта дали ургадаг, тэнгэри өөдэ дүүлиһэн бүргэд мэтэ ниидэжэ арилшаха.
Нюдэндөө һайшаагдаһан хүндэ Тэрэ мэргэн ухаа, мэдэлгэ, баяр жаргал үгэдэг. Тиихэдээ Өөрынгөө урда гэмгүй нэгэндэ үгэхын тулада суглуулха, нөөсэлхэ ажалые нүгэлтэй хүнөөр хүүлэдэг байна. Энэньшье дэмы хүлгөөн, һалхи намнаһантай адли.
Үйлэ муутайһаа баян зөөринь алдагдаха, түрэһэн хүбүүндээ үлөөхэ юумэгүй үлэдэг баяшуул байха.
Хүн ерэһэн шэгтээл бусахань хайшаа юмбэ? Иигэжэ хооһон хүдэлхэдэнь юуштэб?
Ехэ юумэ хүлеэнэт, теэд бага юумэн болоно. Гэртээ асарһан юумыетнай Би хумхаа тооһон болгохоб. «Ямар ушарһаа?» – гээд асуухадатнай, Би, Түмэн Сэрэгтэ Эзэн, иигэжэ харюу үгэхэб: «Хүн бүхэнтнай өөрын гэр шэмэглэн сүлөөгүй ажаллана, харин Минии Гэр хооһон, һандархай байна. Энээнэй түлөө!»
Шинии гэр бүлэһөө амиды үлэһэн хэн нэгэн хашарһа мүнгэнэй, зүһэм хилээмэнэй түлөө ерэжэ, санаартанда һүгэдэн, «зүһэм хилээмэ олохымни тула санаартанай ямаршье тушаалда намайе томилыт» гэжэ гуйха.