8 Хамаг юумэн ажал хэшээлһээ эхитэй, ажал гээшэ ажалтай, эдэ бүгэдые хөөрөөд яалтайб, нюдэн хараһаараа хужарлахагүй, шэхэн дуулаһаараа ханахагүй.
Нюуса далда газарһаа гэм зэмэгүй хүниие харбахын тула. Тэдэ гэнтэ харбаха, юунһээшье айхагүй.
Үхэлэй орон ба Хосорол хэзээшье сададаггүй шэнги хүнэй нюдэн хэзээдэшье ханадаггүй.
Бүхы гол мүрэнүүд далайда шудхан ородог, гэбэшье далай хэзээдэшье эрьеһээ халима дүүрэдэггүй; уһаниинь үүлэн боложо дэгдээд, эхилһэн газар тээшээ бусажа, голнууд урасхалаа дахинаа эхилдэг.
Тиимэшье гэлэй, харин гуниг сухариха бэшэ. Гэдэргээ эрьен өөрын үйлэдэһэн хамаг юумэ, бүтээһэн хэрэг хүдэлмэри харахадам, баһал дэмы хооһондол үзэгдэхэ юм. Үнөөхил һалхи намнагшатай адли гэжэ бодооб. Тэрээнһээ ямаршье ашаг үрэ гэжэ байхагүй.
Нюдэндөө һайшаагдаһан хүндэ Тэрэ мэргэн ухаа, мэдэлгэ, баяр жаргал үгэдэг. Тиихэдээ Өөрынгөө урда гэмгүй нэгэндэ үгэхын тулада суглуулха, нөөсэлхэ ажалые нүгэлтэй хүнөөр хүүлэдэг байна. Энэньшье дэмы хүлгөөн, һалхи намнаһантай адли.
Хүн гансаардана, хажуудань хүн үгы, тэрэ хүбүүгүй, аха дүү гэжэ байхагүй. Ажалынь барагдахагүй, нюдэниинь өөрынгөө баялиг зөөридэ ханахагүй байна. «Хэнэй түлөө хүдэлнэ, һанаа сэдьхэлээ зобооно гээшэбиб?» гэһэн асуудал гарана. Энэнь мүн лэ дэмы хүлгөөн, зоболонтой ашаа болоно.
Хүнэй бүхы хүдэлмэринь амандаа зорюулагдадаг, харин сэдьхэлынь ханаха гэжэ үгы.
Ехэ юумэ хүлеэнэт, теэд бага юумэн болоно. Гэртээ асарһан юумыетнай Би хумхаа тооһон болгохоб. «Ямар ушарһаа?» – гээд асуухадатнай, Би, Түмэн Сэрэгтэ Эзэн, иигэжэ харюу үгэхэб: «Хүн бүхэнтнай өөрын гэр шэмэглэн сүлөөгүй ажаллана, харин Минии Гэр хооһон, һандархай байна. Энээнэй түлөө!»
Хүшэр хүндэ ашаанда даруулжа ядарһан зон булта Намда ерэгты, Би танай һанаа амаруулхаб.
Үнэн зүбые угаа ехээр хүсэгшэд жаргалтайл, тэдэнэр һанаһандаа хүрэхэл.