19 Тэрэ болбол, үндэр түрэлтэ хаан, та болонот. Та агууехэт, хүсэ шадалтайт. Һүр жабхалантнай огтормой тулама, засаг зонхилолтотнай газар дэлхэйн хаяа хүрэтэр үргэлжэлнэ.
Рахээл тэрээндэ: – Хүндэтэ абамни! Эхэнэрэй һарынхи намда ушаржа, урдатнай бодоод зогсожо шадахагүй байһандамни намайе хүлисыт, – гэжэ хэлэбэ. Лаваан бүхы юумэ нэгжээшье хадаа онгонуудаа олоогүй
иигэжэ харюусахаш: «Энэ танай дүү, үнэн сэхэ богоол Яковайтнай мал. Эдэ бүгэдые дүүтнай танда бэлэг болгон үгэнэ. Эзэмнай хойноһоомнай ерэжэ ябана».
– Зүүдэнэйтнай тайлбари иимэ, – гэжэ Иосиф хэлэбэ. – Гурбан һалаа гурбан хоног гээшэ.
Обадияа ябажа байтараа Элияае харажархиба. Танимсаараа тэрэ доошоо һүгэдэн: – Минии эзэн Элияа та мүн гүт? – гэжэ асууба.
Үршөөхэ гээшэ гүт? Үгы гэжэ харюусабал, намайешье Өөрын Номһоо зуража хаяыт!
Минии таанадые сүлэн эльгээһэн хотонуудай аша туһада оролдогты. Тэдэнэй түлөө Намда зальбарагты, юуб гэхэдэ, тэдэнэй һайн байбал, таанадшье һайн, урагшатай байхат.
Сэдьхэлни, сэдьхэлни! Би зобожо байнаб. Зүрхэмни! Зүрхэмни аргагүй сохилно. Би миин байжа шаданагүйб! Дайнда дуудаһан бүреэгэй абяа дууланаб.
Түшэмэлнүүдэй ахалагша ноён тэдээндэ шэнэ иимэ нэрэнүүдые үгэбэ: Даниилдэ Бэлтэшаццаар, Ханаанияада Шадраах, Мишаһээлдэ Мэшаах, Азаарияада Абээд-Нэгоо.
Хаан Даниилда (тэрэ мүн лэ Бэлтэшаццаар гэжэ үшөө ондоо нэрэтэй бэлэй): – Минии хараһан зүүдэ, зүүдэнэйм удха ши хэлэжэ шадаха юм гүш? – гэжэ асууба.
Та бүхы хаашуулһаа эгээл хүсэ шадалтай хаан болонот. Огторгойн Бурхан танда хаан түрэ, засаг, хүсэ, нэрэ суу үршөөгөө.
Тиимэһээ, үндэр түрэлтэ хаан, минии зүбшэл заабари шагнажа хайрлыт: нүгэлөө һайн хэрэгүүдээр, гэмтэ ябадалнуудаа үгытэй ядуу зондо энэрэл хайра үзүүлһэнээрээ арюудхыт. Тиибэл, амгалан байдалтнай үргэлжэлжэ магад.
Хаанай Бэлтэшаццаар гэжэ ондоогоор нэрлэһэн тэрэ Даниил угаа шанга һүлдэтэй, эрдэмтэй, зүүдэ тайлбарилха, нюуса зүйл ойлгуулха, хүрмөөтэй юумэ тайлаха ухаатай һэн. Одоол Даниилые дуудагты, тэрэл тайлбарилжа үгэхэ, – гэбэ.
Үндэр түрэлтэ хаан! Навуходоносор эсэгэдэшни Дээдэ Бурхан хан түрэ, һүр жабхалан, нэрэ хүндэ, алдар суу үршөөһэн гээшэ.
Тэрэнэй үгэһэн һүр жабхалангай урда бүхы арадууд, обогууд, бүлээлингүүд шэшэрэн-айн байгаа бэлэй. Хаан һанаһаараа хүниие саазалжа, амиды үлөөжэ, дээшэнь дэбжүүлжэ, доошонь буулгажа байгаа.
Би, Даниил, угаа шэшэрбэб, эдэ үзэгдэлнүүд намайе ехэ һүрдүүлбэ.
Эндэ хөөрөөн түгэсэнэ. Би, Даниил, угаа һүрдэжэ, шэгни хубилан байгаа һэн. Эдэ бүгэдые сэдьхэлдээ хадуун абаа бэлэйб.
Би, Даниил, угаа ехээр эсэжэ, хэдэн үдэр үбшэн хэбтээ һэм. Удаань бодожо, дахин хаанда албаяа үргэлжэлүүлээб. Энэ үзэгдэлһөө ехээр һүрдэжэ, удхыень ойлгонгүй байгаа бэлэйб.
Хада ууланууд Таниие хараад, доһолон шэшэрбэ, аадар бороо адхарба. Газарай гүнэй уһан шууяжа, долгидынь үндэртэ хүрэн шааяба.
Гэбэшье Ханнаа: – Үгы даа, эзэн. Би сэдьхэлээ гажаржа байһан эхэнэрби. Үзэмэй дараһан архи, шара ундашье уугаагүйб, харин Эзэнэй урда сэдьхэлэйнгээ шарха элирхэйлжэ байнаб.
Давид иигэжэ хэлэжэ, зоноо татан, Саулда добтолхыень зүбшөөбэгүй. Саул бодожо, агы нүхэнһөө гаража, замаа үргэлжэлүүлбэ.
Давид Абнээртэ: – Ши эрэ хүн бэшэ гүш? Израильда шамтай зэргэсэхэ хүн үгы юм бэшэ гү? Юундэ ши өөрынгөө эзэн хааниие хамгаалнагүйбши? Ушар гэхэдэ, хэншье ерэжэ, шинии эзэн хааниие хороожо шадаха!
– Эзэн шамда юун гэжэ айладхааб? Намһаа бү нюу. Шамда айладхаһан үгэһөө гансыеньшье намһаа нюугаа һаашни, Бурхан ехээр хэһээхэ, – гэжэ Элии хэлэбэ.