16 Хүн шэнги дүрсэтэй хэн нэгэн минии уралда хүрэбэ. Тиихэдэнь би дуугаржа шадаха боложо, урдамни зогсоошо тэрээндэ хандан: – Эзэмни! Үзэгдэл үзэхэдөө намда угаа үбшэнтэй, ямаршье тэнхээ тамиргүй болоо һэм.
Моисей Эзэндэ зальбарба: – Эзэн Бурхан минии! Би үгэ хэлэндэ муу хүмби, түрэхын иимэ бэлэйб. Мүнөөшье Өөрын богоолтой хөөрэлдэжэ эхилхэдэтнай би үгэ амалхадаа ахир муулби.
– Эзэн Бурхан минии! Хайрлыт даа, ондоо хүниие эльгээхэ аргагүй юм гүт? – гэжэ Моисей гуйба.
Юундэб гэхэдэ, мэргэн ухаанһаа зоболон ехэдэнэ, мэдэлгэ нэмэхэдээ, шаналал нэмэгдэхэ байна.
Тэрэ сог нүүрһээр уралдамни хүрэжэ, иигэжэ үгүүлбэ: – Энэ шинии уралда хүрэхэдэм, гэм зэмэшни үгы болоо, нүгэлшни арюудхагдаа.
Тиигээд Эзэн гараа һарбайн, минии уралда хүрэжэ, намда: – Анхара, хэлэхэ үгэнүүдыешни Би шамда дамжуулбаб.
Мандал дээгүүр миндарга шулуугаар хэһэн хан шэрээ, тэрэ шэрээ дээрэ заларан һуугааша хүнтэй адли түхэл дүрсэтэй байба.
Гэбэшье Би шамда айладхал буулгаха үедөө амыеш нээхэб, тиихэдэм ши «Эзэн Бурхан иигэжэ айладхажа байна» гэжэ үгүүлжэ байхаш. Шагнахань шагнаг, үгынь үгы, юрэдөө, тэдэ ехэл буһалгаа хүлгөөтэй арад түмэн гээшэл даа.
Тэрэнэй үшөө ерэхын урда үдэшэлэн Эзэн намайе мэдэл дороо абажа, тэрэ хүнэй үглөө үглөөгүүрынь ерэхэдэ, би үгэ айладхаха хүсэ шадалтай болоод байгааб.
Би энээниие дуулабашье, ойлгобогүйб. Тиимэһээ: – Эзэмни, энэ бүгэдын удаа юун болохо гээшэб? – гэжэ асуубаб.
Тэрэ болбол, үндэр түрэлтэ хаан, та болонот. Та агууехэт, хүсэ шадалтайт. Һүр жабхалантнай огтормой тулама, засаг зонхилолтотнай газар дэлхэйн хаяа хүрэтэр үргэлжэлнэ.
Би, Даниил, угаа шэшэрбэб, эдэ үзэгдэлнүүд намайе ехэ һүрдүүлбэ.
Эндэ хөөрөөн түгэсэнэ. Би, Даниил, угаа һүрдэжэ, шэгни хубилан байгаа һэн. Эдэ бүгэдые сэдьхэлдээ хадуун абаа бэлэйб.
Энэ үзэгдэл харахадаа би, Даниил, удхыень ойлгохоёо һанаа бэлэйб. Тиихэдэм хүндэл адли хэн нэгэн урдамни бии болобо.
Минии зогсожо байгааша тэрэ газар руу тэрэ дүтэлбэ. Дүтэлхэдэнь, би угаа айжа, доошоо унаа бэлэйб. Тэрэ намда иигэжэ айладхаба: – Хүнэй хүбүүн, мэдэжэ бай: энэ хадаа һүүлшын саг тушаа үзэгдэл гээшэ.
Намда иигэжэ хэлэжэ байхадань, би мэдээгүй юумэн доошоо харанхай газар дээрэ хэбтээб. Тэрэ намда хүрэжэ, дахин байһан газартам табиба.
Би, Даниил, угаа ехээр эсэжэ, хэдэн үдэр үбшэн хэбтээ һэм. Удаань бодожо, дахин хаанда албаяа үргэлжэлүүлээб. Энэ үзэгдэлһөө ехээр һүрдэжэ, удхыень ойлгонгүй байгаа бэлэйб.
Иигэжэ мүргэжэ байхадамни урид үзэгдэлдөө минии харагша Габриһээл ниидэн ерэжэ, урдамни бии болобо. Энэ болбол үдэшын үргэлэй үедэ бэлэй.
Тэрэ дары Захарияагай аман нээгдэжэ, хэлэниинь табигдажа, тэрэ Бурханиие магтажа оробо.
Юу хэлэхые мэдэхэ ухаа Би таанадта үршөөхэб. Танай хэлэһэн юумые нэгэшье дайсантнай буруушаажа гү, али һөөргэдэжэ шадахагүй.
– Эзэмни, Бурхамни! – гэжэ Фома хашхараад абаба.
– Би Эзэнэй сэрэгшэдэй ударидагшаб, мүнөө эндэ ерээб, – гэжэ тэрэнь хэлээ. Иисүүс урдань һүгэдэн газарта унаад: – Минии эзэн ноён богоолдоо юу хэлэхэб? – гээ.
Долоон дэнгүүдэй дундань Хүн түрэлхитэнэй Хүбүүнтэй адлирхуу Хүнэй зогсохые харааб. Тэрэ болбол уужам ута хубсаһатай, сээжээрээ бооһон алтан бэһэтэй һэн.
Манооһаа Эзэндэ зальбараад, иигэжэ хэлэбэ: – Эзэн минии! Танай эльгээһэн Бурханай хүн дахин бидэндэ ерэг лэ! Түрэхэеэ байһан үхибүүнэй томо болотор юу хэбэл дээрэб гэжэ бидэниие һургаг лэ.
Гидоон тэрээндэ иигэжэ хэлэбэ: – Хүлисэгты, минии Эзэн. Хэрбэеэ бидэнтэй Эзэнэй байгаа болбол, юундэ бидэнэр ходол гай тодхорто оронобибди? «Эзэн бидэниие Египедһээ гаргаа» гэжэ бидэнэй үбгэ эсэгэнэрэй хөөрэлдэдэг Тэрэнэй эди шэдинүүдынь хаанаб? Мүнөө Эзэн бидэниие орхижо, мидиануудай гарта үгөөл!
Гидоон Тэрээндэ иигэжэ харюусаба: – Эзэмни! Би израильшуудые яагаад абархабиб? Минии гэр бүлэ Мэнашшээгэй обог соо эгээ үгытэйнь лэ. Би өөрынгөө эсэгын гэр бүлэ соо эгээл одхониинь гээшэб.