5 Исхаҡ тыуғанда Ибраһимға йөҙ йәш ине.
Ибраһим йөҙтүбән ергә ҡапланды ла көлдө. Эстән генә: «Йөҙ йәшлек ҡарттың балаһы буламы? Сара туҡһан йәшендә бала таба булырмы?» – тип уйланы.
Уның, йөҙ йәшкә яҡынлашып, тәненең инде үлә барыуын, Сараның да бала табыу өсөн үтә ҡарт булыуын аңлаһа ла, иманы кәмемәне.
Ибрамға туҡһан туғыҙ йәш булғанда, Раббы уға күренеп былай тине: – Мин сикһеҙ ҡөҙрәт Эйәһе Алламын. Минең юлымдан йөрө, камил бул.
Ибраһим, сабырлыҡ менән көткәндән һуң, вәғәҙә ителгәнде алған.
Хәжәр Исмәғилде тапҡанда, Ибрам һикһән алты йәшендә ине.
Сөннәткә ултырған саҡта Ибраһимға туҡһан туғыҙ,
Уның артынан, Ғаяздың үксәһенә йәбешеп, икенсеһе тыуҙы, уны Яҡуп тип атанылар. Улар тыуғанда Исхаҡҡа алтмыш йәш ине.
«Улың тыуҙы!» – тип атайыма һөйөнсөләгән, Уны ҡыуандырған әҙәмгә ҡарғыш яуһын!