12 Күптәр ҡыуанышып ҡысҡырышты, ә элекке ҡорамды күргән өлкән йәштәге ҡаһиндар, левиҙәр, нәҫел башлыҡтары яңы ҡорамдың нигеҙен күреп ҡысҡырып иланы.
«Арағыҙҙа ҡайһығыҙ Раббы йортон әүәлге шөһрәтендә күрҙе? Хәҙер һеҙ уны ниндәй хәлдә күрәһегеҙ? Ул һеҙгә юҡ-бар кеүек кенә булып күренмәйме?
Кем был көндө башланған эште әһәмиәтһеҙ тип хисаплай алыр? Был көндө кешеләр Зеруббавелдың ҡулында ауыртмаҡ күреп шатланыр. Был ете шәм иһә – Раббының бөтә ер йөҙөн байҡаған ете күҙе ул.
Иң бәләкәс ғаиләнән меңдәр сығыр, Иң көсһөҙҙән ҡеүәтле халыҡ тыуыр. Мин Раббы, быны ваҡыты еткәс, тиҙ арала башҡарырмын».
„Эй ер ҡорто булған Яҡуп нәҫеле; Эй Исраил халҡы, ҡурҡма! Мин һиңә ярҙам итермен, – тип белдерә Раббы, – Мин Исраилдың Изгеһе, Һинең Ҡотҡарыусыңмын.
Башланғысың бәләкәй булһа ла, Ахырың бөйөк буласаҡ.
Халыҡ шатлыҡ оранын да, кемдәрҙеңдер һыҡтап илаған тауышын да айыра алманы. Шул тиклем ныҡ ҡысҡырыштылар – шау-шыу алыҫтарға ишетелеп торҙо.
Ул көндәрҙә, ул замандарҙа, – тип белдерә Раббы, – Исраил халҡы һәм Йәһүҙә халҡы бергәләшеп килер, илай-илай йөрөп, Аллалары Раббыны эҙләр.
Эй Йәрүсәлим, Раббыны маҡта! Аллаңа шөкөрана ҡыл, Сион!