13 Алла асыуын теҙгендә тотмаҫ, Раһавтың ярҙамсылары Уның аяғы аҫтында аунар.
Етмеш йыл ғүмер һөрәбеҙ, Ныҡ булғанда һикһәнгә етәбеҙ; Иң матур йылдар ҙа ауыр хеҙмәт, яфа менән Елеп үтә, үҙебеҙ осоп китәбеҙ.
Ҡеүәте менән диңгеҙҙе буйһондорҙо, Аҡылы менән Раһавты дөмбәҫләне.
Ҡалҡ, ҡалҡ, көскә тейен, эй Раббының ҡулы! Боронғо ваҡытта, элекке замандарҙағылай күтәрел! Раһавты һин киҫәк-киҫәк тураҡламаныңмы? Аждаһаны сәнскән Һин түгелме?
Мысыр ярҙамынан файҙа сыҡмаҫ, бушҡа булыр. Шуға күрә Мин Мысырҙы: „Шым ғына ултырған Раһав“ тип атаным».
Ҡайғы-хәсрәтем боғаҙыма тығылды, Йәнем үлеләр донъяһына яҡынлашты.
Шуға күрә Раббының асыуы Үҙ халҡына ҡаршы ялҡынланды. Ҡулын һуҙып, уларға тондорҙо! Тауҙар тетрәне, мәйеттәр тиҙәк һымаҡ Урамдарҙа аунап ятты. Әммә быларҙан ғына Раббы асыуы баҫылмаҫ, Ҡулы һаман күтәрелгән килеш ҡалыр.