3 Белһәм икән Уны ҡайҙан табырға, Төйәгенә бара белһәм икән!
Кеше менән кеше араһындағы дәғүәне хәл иткәндәй, Алла менән кешене яраштырған берәү булһасы.
Әммә мин сикһеҙ ҡөҙрәт Эйәһенә өндәшәм, Дәғүәмде Аллаға белдерергә теләйем!
Һөйөнөслө Хәбәрҙе элегерәк ишеткән кешеләр, буйһонмауҙары арҡаһында, Алланың тыныс-имен урынына инә алманы. Әммә ҡайһы берәүҙәр унда инә аласаҡ, шуға күрә,
Енәйәттәребеҙ беҙгә ҡаршы шаһитлыҡ итһә лә, Исемең хаҡына ярҙам ит, йә Раббы! Дөрөҫ, беҙ Һиңә күп хыянат иттек, Һиңә ҡаршы гонаһ ҡылдыҡ.
Ысынлап та, ҡануның буйынса йәшәп, Йә Раббы, Һиңә өмөт бағлайбыҙ. Һинең исемеңде иҫкә алыу – Беҙҙең йөрәгебеҙҙең теләге.
«Аһ-зарым бөгөн тағы ла әрнеүлерәк, Ыңғырашыуымды тыйырға тырышам.
Дәғүәмде алдына һалыр инем, Ауыҙ тултырып дәлилдәремде әйтер инем.
Дуҫтарым мине мыҫҡыллап көлә; Күҙҙәрем Аллаға төбәлеп йәш түгә.
Ысынлап та, Һин Үҙеңде йәшергән Аллаһың, Исраил Аллаһы, Ҡотҡарыусы!
