15 Ялҡау йоҡоға туймаҫ, эшлекһеҙҙең ашы булмаҫ.
Сөнки бирән менән эскесене хәйерселек баҫыр, йоҡосолоҡ иҫке-моҫҡоға кейендерер.
Күп йоҡлаһаң, ас ҡалырһың, күҙ йоммаһаң, өҫтәлең һыйлы булыр.
Янығыҙҙа булған сағыбыҙҙа уҡ, кем эшләргә теләмәй, шул ашамай, тигән бойороҡ бирҙек.
йәнә әҙерәк йоҡлап, серем итһәң, ҡул ҡаушырып тағы ултыра бирһәң –
ә яҡтылыҡта күренгән бар нәмә – үҙе үк яҡтылыҡ. Шуның өсөн дә: «Йоҡоға талған кеше, уян һәм үленән терел! Мәсих һиңә нур сәсер!» – тип әйтелгән.
Исраилдың ҡарауылсылары һуҡыр, Барыһы ла белекһеҙ. Улар һәммәһе – өрә белмәгән телһеҙ эт, Яталар ҙа серемгә китәләр, Йоҡларға бик яраталар!
Ялҡау әҙәм табаҡҡа ҡулын тығыр, тик ауыҙына еткергәнсе йыбаныр.
Өй эштәрен гел күҙәтеп тора, ялҡаулыҡтың ни икәнен белмәй.
өйөңә ҡараҡ һымаҡ мохтажлыҡ инер, ҡораллы баҫҡынсы булып нужа һөжүм итер.
Эшендә ялҡау булған кеше – емереүсенең туғаны.
Ялҡау әҙәм: «Урамда арыҫлан! Тышҡа сыҡһам, мине үлтерерҙәр», – тиер.