زَبور 97 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

نور په پهرێزکاران کِشگَ بیت

¹ هُداوند بادشاهیَ کنت، زمین شادهی بکنات و سجّهێن تئیابی سرڈگار گَل باتنت.

² جمبر و تهاری آییئے چَپّ و چاگردا اَنت، اَدل و اِنساپ، آییئے تهتئے بُنهِشت و بُنیاد اَنت.

³ آس آییئے دێما رئوان اِنت و چه هر نێمگا آییئے دژمنان اێرَ بارت.

⁴ آییئے گْرۆک جهانا رۆشنا کنت، زمینَ گندیت و لرزیت.

⁵ هُداوندئے دێما کۆه چۆ مۆما آپَ بنت، سجّهێن جهانئے هُداوندئے دێما.

⁶ آسمان آییئے اَدلئے جارا جننت و سجّهێن کئوم آییئے شان و شئوکتا گندنت.

⁷ آ سجّهێن مردم شرمسارَ بنت که بُت سُجدهَ کننت، هما که ناهودگێن بتانی پُشتا پهرَ بندنت. او سجّهێن ”هُدایان“! آییا سُجده کنێت.

⁸ سَهیون اِشکُنت و شادهیَ کنت و یَهودیَهئے جنک گَل اَنت چه تئیی دادرسیا، او هُداوند!

⁹ چیا که تئو، او بُرزێن اَرشئے هُداوند، سجّهێن زمینئے سرا مزن‌شان ائے، تئو سجّهێن ”هُدایانی“ سرا بالادست ائے.

¹⁰ شما که هُداوندا دۆستَ دارێت، چه بدیا نپرت کنێت، چیا که آ هُدادۆستانی زِندئے نگهپان اِنت و آیان چه بدکارانی دستا نجاتَ دنت.

¹¹ نور په پهرێزکاران کِشگَ بیت و شادهی په نێکدلان.

¹² او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و آییئے پاکێن ناما بنازێنێت.