زَبور 96 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

آسمان شادهی بکنات و زمین گَل بات

¹ په هُداوندا نۆکێن سئوتے بجنێت. او سجّهێن زمین! هُداوندا بنازێن.

² هُداوندا بنازێنێت، آییئے ناما ستا کنێت. هر رۆچ هما نجاتئے جارا بجنێت که چه آییئے نێمگا اِنت.

³ کئومانی نیاما آییئے شان و شئوکتئے جارا بجنێت، سجّهێن کئومانی نیاما آییئے اَجَبێن کارانی.

⁴ که هُداوند مزَن اِنت و ستایانی لاهک، چه سجّهێن ”هُدایان“ باکَمالتر اِنت.

⁵ کئومانی سجّهێن ”هُدا“ ناهودگێن بُت اَنت، بله هُداوندا آسمان جۆڑ کرتنت.

⁶ اِزّت و شان هماییئے چپّ و چاگردا اِنت و کدرت و زێبایی آییئے پاکێن بارگاها.

⁷ او کئومانی کَبیلهان! هُداوندا بنازێنێت، هُداوندئے شان و کُدرتا بنازێنێت.

⁸ هُداوندئے نامئے مزنیا بنازێنێت، کُربانیگ بیارێت و آییئے بارگاها بیاێت.

⁹ چه هُداوندئے پاکیئے زێباییا، آییئے دێما کۆنڈان بکپێت. او سجّهێن زمین! آییئے درگاها بلَرز.

¹⁰ سجّهێن کئومانی نیاما بگوَشێت: ”هُداوند بادشاه اِنت.“ جهان په مُهکمی جۆڑ کنگ بوتگ و نسُریت، آ، کئومانی دادرسیا په انساپَ کنت.

¹¹ آسمان شادهی بکنات و زمین گَل بات، دریا و هرچے که دریایا مان، په بُرزتواری آییا بنازێناتنت.

¹² ڈگار و هرچے که ڈگارا هست گَل باتنت، جنگلئے سجّهێن درچک په شادمانی آییا بنازێناتنت.

¹³ هُداوندا بنازێناتنت، چیا که آ کئیت، هئو، په زمینئے دادرسیا کئیت. جهانئے دادرسیا په اَدل و اِنساپَ کنت و کئومانی دادرسیا وتی راستی و تچکیئے هسابا.