زَبور 95 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

ما هُدائے دستئے رمگ اێن

¹ بیاێت هُداوندا په گَلے نازێنێن، په وتی نجاتئے تلارا په شادهی کوکّارَ کنێن.

² بیاێت په شُگرگزاری آییئے بارگاها رئوێن، په شادهی کوکّارَ کنێن، سئوتَ جنێن و آییا ستا کنێن،

³ که هُداوند مزن‌شانێن هُدا اِنت، سجّهێن ”هُدایانی“ مسترێن بادشاه.

⁴ زمینئے جُهلی هماییئے دستا اَنت و کۆهانی بُرزی هم هماییئیگ اَنت.

⁵ دریا هُداوندئیگ اِنت که وت اَڈّی کرتگ، هُشکێن زمین هم هماییئے دستان جۆڑ کرتگ.

⁶ بیاێت، سرا جَهلَ کنێن و سُجدهَ کنێن، وتی اَڈّ کنۆکێن هُداوندئے بارگاها کۆنڈانَ کپێن،

⁷ که هما مئے هُدا اِنت و ما، آییئے چَراگاهئے مردم، هماییئے دستئے رمگ اێن. دْرێگتا شما مرۆچی آییئے تئوار بِشکتێن:

⁸ ”وتی دلان آ پئیما سَرکَش مکنێت که کئوما مِریبایا کرت، که کئوما آ رۆچی مَسَّهئے گیابانا کرت.

⁹ اۆدا شمئے پیرێنان منا چکّاسِت و آزمایش کرت، بِلّ که منی کرتگێن کارِش دیستگ‌اتنت.

¹⁰ تان چِل سالا چه آ نسلا بێزار اتان، گوَشتُن: ’اے انچێن مردم اَنت که دلِش گُمراه اَنت و منی راهانَ نزاننت،‘

¹¹ گڑا من وتی هِژما سئوگند وارت که ’اے هچبر منی آسودگیا سرَ نبنت.‘“