زَبور 91 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هُدائے بانزُلانی چێرا پناهَ بئے

¹ هما که بُرزێن اَرشئے هُدائے پناهگاها نِشتگ، زۆراکئے ساهگا آرامَ گیپت.

² هُداوندئے بارئوا گوَشان: ”هما منی پناه و کلات اِنت، منی هُدا، که هماییئے سرا تئوکلَ کنان.“

³ دلجم آن که هما ترا چه شکاریانی داما رَکّێنیت، چه کُشۆکێن وَبایان.

⁴ آ ترا گۆن وتی پُٹ و بالانَ پۆشێنیت و آییئے بانزُلانی چێرا پناهَ بئے، آییئے وپاداری اِسپر و دیوالے.

⁵ چه شپئے بیمّا نتُرسئے، نه چه آ تیرا که رۆچا سْرَپیت،

⁶ نه چه وَبایا که تهاریا گردیت، نه چه آ هئوپا که نێمرۆچا بێرانیَ کاریت.

⁷ هزاران کَس تئیی کِرّا کپیت، دهان هزار تئیی راستێن نێمگا، بله اے تباهی تئیی نزّیکا آتکَ نکننت.

⁸ تهنا گۆن وتی چمّانی شانک دئیگا بدکارانی سزایانَ گندئے.

⁹ اگن هُدایا وتی پناه بکنئے، بُرزێن اَرشئے هُدایا وتی منندجاه.

¹⁰ هچ کَزا تئیی سرا سرزۆرَ نبیت و هچ بلاه تئیی گِدانئے نزّیکا نئیئیت.

¹¹ تئیی بارئوا پرێشتگان هُکمَ کنت که تئیی سجّهێن راهان، تئیی نِگهپانیا بکننت.

¹² آ ترا وتی دستانی دلا دارنت تان تئیی پاد ڈۆکێا ملگّیت.

¹³ شێر و مارانی سرا گَردئے، رُستگێن شێر و سیه‌مارانی سَرَگان پادمالَ کنئے.

¹⁴ هُداوندَ گوَشیت: ”آ که منا دۆستَ داریت آییا نجاتَ دئیان و هماییئے پُشت و پناهَ بان که منی ناما زانت.

¹⁵ آ منا تئوارَ کنت و من پسّئویَ دئیان، سکّیان آییئے همراهَ بان، آییا نجاتَ دئیان و اِزّتَ بَکشان.

¹⁶ آییا چه دْراجێن اُمرے سێراپَ کنان و هُدایی نجاتا آییا پێشَ داران.“