زَبور 66 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

تئیی کار باکمال اَنت

په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. سئوتے. زَبورے.

¹ او زمینئے سجّهێن مردمان! په هُدایا شادهیئے گوانکا بجنێت.

² آییئے نامئے مزنیا نازێنێت و آییئے شان و شئوکتا ستا کنێت.

³ هُدایا بگوَشێت: ”تئیی کار چنکدر باکمال اَنت. تئیی واک و کدرتئے مزنیئے سئوَبا دژمن تئیی دێما هاکا کپنت.

⁴ زمینئے سجّهێن مردم ترا سُجدهَ کننت و ترا نازێننت. هئو! تئیی ناما ساڑاینت.“ اۆشت...

⁵ بیاێت و بچارێت که هُدایا چے کرتگ، اَجبێن کار په بنی آدما.

⁶ دریایی هُشک کرت و هُدائے کئوم اۆدا پاد پئیادکا چه کئورا گوَست، آییئے بارگاها شادمانی بکنێن.

⁷ آ گۆن وتی کدرتا تان اَبد بادشاهیَ کنت، چمّی گۆن کئومان اِنت. سرکش آییئے هلاپا پاد مئیاینت. اۆشت...

⁸ او کئومان! مئے هُدایا ستا کنێت، په بُرزتئواری بنازێنێتی.

⁹ مئے زِندی رَکّێنتگ و پادی چه ٹگَلَگا داشتگ‌اَنت.

¹⁰ او هُدا! چیا که تئو مارا چکّاسِتگ، تئو مارا نُگرهئے پئیما پلگارتگ.

¹¹ تئو مارا داما دئور داتگ و مئے گردنا مزنێن بارے اشتگ.

¹² چه تئیی رزایا مردمان مارا سَرجمیا لگتمال کرتگ، چه آپ و آسا گوَستگێن، بله مارا سرسبزێن جاهێا آورتگِت.

¹³ گۆن سۆچگی کُربانیگان تئیی درگاها کایان و گۆن تئو وتی کئولان پورهَ کنان،

¹⁴ هما کئول که لُنٹان واده داتگ و دپا گوَشتگ‌اَنت سکّی و سۆریانی وهدا.

¹⁵ پزّۆرێن دلوَتان سۆچگی کُربانیگَ کنان، گۆن گوَرانڈانی کُربانیگئے دوتّان، په تئو پس و گۆک ندرَ کنان. اۆشت...

¹⁶ او سجّهێن هُداتُرسان! بیاێت و بِشکنێت، هما چیزّانَ گوَشان که په من کرتگ‌اَنتی.

¹⁷ گۆن وتی دپا آییئے کِرّا پریاتُن کرتگ، آییئے ستا و سنا منی زبانا اَت.

¹⁸ اگن بدیے منی دلا بوتێن هُداوندا منی هبر گۆش نداشتگ‌اَت.

¹⁹ بله هُدایا په راستی اِشکتگ و منی دْوائے تئواری گۆش داشتگ.

²⁰ هُدایا ستا بات که چه منی دْوایا نادلگۆش نبوتگ و وتی مِهری چه من دور نداشتگ.