زَبور 65 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هُدائے کئور سررێچ اِنت

په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. داوودئے زَبور. سئوتے.

¹ او هُدا! سَهیونا ستا و سنا تئیی ودارا اِنت، گۆن تئو مئے کئول پورهَ بنت.

² او تئو که دْوایانَ اشکنئے! سجّهێن مردم دێم په تئو کاینت.

³ آ وهدا که گناه منی سرا لُمبتنت، تئو مارا بکشِت.

⁴ بَهتاور هما اِنت که تئوی گچێنَ کنئے و وتی بارگاها کارئے تانکه همۆدا جهمنند ببیت. چه تئیی درگاهئے نێکیا سێراپ باتێن، چه تئیی پرستشگاهئے پاکیا.

⁵ گۆن وتی باکمالێن کاران، مارا په اَدل و اِنساپ پسّئوَ دئیئے. او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! زمینئے چار کُنڈ و دوردست‌ترێن دریایانی اُمێت گۆن تئو اِنت.

⁶ تئو ائے که گۆن وتی زۆر و واکا کۆهِت جۆڑێنتگ‌اَنت و وتا گۆن کدرتا سِلَهبندِت کرتگ،

⁷ دریایانی گُرَّگِت آرام کرتنت، مئوجانی تئوار و کئومانی آشۆپ.

⁸ زمینئے چار کُنڈا نندۆک چه تئیی نشانیان هئیران اَنت، تئو شَگرب و مَگربا پرمائے که شادمانیئے کوکّارا بکننت.

⁹ تئو زمینئے هئیالداریا کنئے، آییا آپَ دئیئے و آبادَ کنئے. هُدائے کئور سررێچ اِنت تئو مردمان گندمَ بَکشئے چیا که تئیی شئور همے بوتگ.

¹⁰ تئو زمینئے پَلان آپَ دئیئے و ڈگارا همدستَ کنئے، گۆن گوارگا نرمیَ کنئے و رُست و ردۆما برکتَ دئیئے.

¹¹ گۆن وتی نێکیا سالا تاجے سرا دئیئے، تئیی پادراه هم چه برکتا سررێچ اَنت.

¹² گیابانانی چَراگاه آبادَ بنت و کۆهان وتی سرێن په شادمانی بستگ‌اَنت.

¹³ ڈگاران وتا گۆن رمَگان پۆشێنتگ و دَرَگان گۆن گندما، شادمانیئے کوکّارا بُرزَ کننت و سئوتَ جننت.