زَبور 64 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

منا چه بدکاران چێر دئے

په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. داوودئے زَبور.

¹ او هُدا! وهدے نالان و پریاتَ کنان، منی تئوارا بِشکُن و زندا چه تُرسناکێن دژمنان برَکّێن.

² منا چه بدکارانی پندلان چێر دئے، چه رَدکارانی آشۆپا.

³ چیا که وتی زبانا زهمانی پئیما تێزَ کننت و وتی تهلێن هبران تیرئے پئیما کارَ بندنت

⁴ تانکه چه وتی سنگران بێمئیارا نشانگ بکننت. اناگت و بے تُرسا آییا تیرَ جننت.

⁵ رَدێن کارا یکدومیا دلبڈّیَ دئینت، هبر که کننت، مکسدِش وتی دامانی چێر کنگ اِنت. گوَشنت: ”کئےاِشَ گندیت؟“

⁶ نااِنساپیا دلیل و هُنرَ کننت و گوَشنت: ”ما تمان و کمالێن شئورے کرتگ.“ په راستی که انسانئے دل و هئیال زانگَ نبنت.

⁷ بله هُدا آیان تیرَ جنت و اناگت ٹَپّیگَ بنت.

⁸ آ وتی جندئے زبانئے سئوَبا ٹگلَ ورنت. هرکَس که بگندیتِش په آیان سرا چنڈێنیت.

⁹ سجّهێن بنی آدمَ تُرسنت، هُدائے کارا جارَ جننت و آییئے کارا په هۆش و سارَ چارنت.

¹⁰ پهرێزکار هُداوندئے درگاها شادهی کنات و آییئے درگاها پناه بزورات. سجّهێن نێکدِل پَهر بکناتنت.