زَبور 63 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت

داوودئے زَبور، هما وهدا که یَهودائے گیابانا اَت.

¹ او هُدا! منی هُدا تئو ائے، گۆن وتی سجّهێن دل و جانا تئیی شۆهازا آن، اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت و جسم و جانُن تئیی هُدۆناک، بےآپ و هُشکێن زمینێا.

² تئیی پاکێن جاگها، منا تئیی شُبێن بوتگ، تئیی شان و کدرتُن دیستگ،

³ چیا که تئیی مِهر چه زندا شَرتر اِنت، منی لُنٹ ترا نازێننت.

⁴ تان زندگ آن ترا نازێنان و په تئیی ناما دستان بُرزَ کنان.

⁵ اَرواهُن اَنچش سێرَ بیت چۆ که یکّے وشّێن وراکے بوارت و دَپُن گۆن شادمانێن لُنٹان ترا نازێنیت.

⁶ وتی بسترئے تها هم ترا یاتَ کنان و شپانی پاسان تئیی هئیالا بان.

⁷ تئیی بانزُلانی ساهگا ترا نازێنان، چیا که تئو منی مَدَتکار ائے.

⁸ اَرواهُن گۆن تئو بندۆک اِنت و راستێن دستِت منی پُشت و پناه.

⁹ آ که منی کُشگئے پد و رندا اَنت گار و گُمسارَ بنت و زمینئے جُهلانکیان اێرَ رئونت.

¹⁰ زهمانی دپا ترّنت و تۆلگانی وراکَ بنت.

¹¹ بله بادشاه هُدائے درگاها شادهیَ کنت و هرکَس که گۆن هُدایا سئوگندَ وارت پَهرَ کنت، چیا که درۆگبندانی دپ چُپّ و بندگَ بیت.